3 Δεκεμβρίου 2012

John Holloway: Η ανυπακοή είναι το πρώτο βήμα για την ανάκτηση του κόσμου

Αναδημοσίευση απο  epohi.gr

Στη συνέντευξη ο Τζον Χόλογουεϊ, με αφετηρία τη γνωστή θέση του για την απόρριψη του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας ήδη από σήμερα, με την αυτοοργάνωση των πολιτών στο πλαίσιο κοινωνικών μορφών παραγωγής και ανταλλαγής, ανανεώνει την πρότασή του σε συνθήκες ανοιχτής κρίσης του καπιταλιστικού προτύπου.


Τη συνέντευξη πήρε ο Δημήτρης Γκιβίσης

Σε αντίθεση με όσους υποστηρίζουν ότι υπαίτιοι της κρίσης είναι οι καπιταλιστές, εσείς υποστηρίζετε ότι «η κρίση του καπιταλισμού είμαστε εμείς». Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα σχετικά με αυτή τη θέση σας;

Ο καπιταλισμός είναι μια καταστροφική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που καταστρέφει τις δυνατότητες της ανθρώπινης ζωής και μας οδηγεί προς την κατεύθυνση του αυτοαφανισμού της ανθρωπότητας. Η κρίση κάνει τη ζωή μας πιο δύσκολη, αλλά δείχνει επίσης ότι το σύστημα δεν λειτουργεί σωστά, αυτό είναι μια ένδειξη της αδυναμίας αυτού του καταστροφικού συστήματος. Το να κατηγορούμε τους καπιταλιστές για την κρίση, είναι σαν να πούμε ότι η άρχουσα τάξη δεν μας αποκλείει αρκετά καλά, είναι σαν να τους ζητήσουμε να μας εξουσιάζουν πιο αποτελεσματικά. Είναι σαν τον μαζοχισμό του σκλάβου που ζητάει ο κύριός του να τον κτυπάει πιο σκληρά. Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο είναι μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που είναι από τη φύση της επιθετική.
Στον καπιταλισμό υπάρχει ενσωματωμένη μια δυναμική που απαιτεί όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες. Προκειμένου να επιβιώσει, ο κάθε καπιταλιστής πρέπει να παράγει γρήγορα, πιο γρήγορα, γρηγορότερα, και να πιέζει τους εργαζομένους του να εργαστούν σκληρά, πιο σκληρά, σκληρότερα. Όμως αυτή η συνεχής κίνηση, για να πάει πιο γρήγορα, έρχεται αντιμέτωπη με την ανυπακοή μας, την άρνηση ή την αδυναμία μας να δώσουμε στο κεφάλαιο ό,τι χρειάζεται για να διατηρήσει το ποσοστό του κέρδους του: το κεφάλαιο έρχεται αντιμέτωπο με το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι, που χρειαζόμαστε να ξεκουραστούμε, που θέλουμε να παίξουμε με τα παιδιά μας, που ξοδεύουμε το χρόνο μας ονειροπολώντας ή ακόμα βγαίνοντας στο δρόμο ναι φωνάξουμε «όχι». Όταν συμβαίνει αυτό, το κεφάλαιο λέει στην πραγματικότητα «εντάξει, δεν μπορούμε να σας υποτάξουμε αρκετά για να διατηρήσουμε το ποσοστό του κέρδους που απαιτείται για την επέκτασή μας, έτσι θα προσποιηθούμε, θα παίξουμε ένα παιχνίδι προσποίησης. Θα δημιουργήσουμε πλασματικό κεφάλαιο, που τα χρήματα δεν θα αντιστοιχούν σε καμία παραγόμενη αξία, έτσι ώστε να συνεχίζουμε να είμαστε κερδοφόροι, και στη συνέχεια θα κάνουμε δύο πράγματα. Θα σας πιέσουμε όσο το δυνατόν σκληρότερα για να υποτάξουμε κάθε πτυχή της ύπαρξής σας στην ανάγκη μας για κέρδος, και επίσης, θα παίξουμε ένα γιγαντιαίο παιχνίδι “μουσικών καρεκλών”, για να δούμε ποιος υποφέρει όταν η φαντασία μας γίνεται υπερβολικά χυδαία για να την αντέξετε». Και αυτό είναι που έχει συμβεί, και είναι η Ελλάδα (μεταξύ άλλων) που έχει χάσει αυτό το γύρο του παιχνιδιού. Και όλα αυτά εξαιτίας της ανυπακοής μας, της άρνησής μας να γίνουμε ρομπότ.
Αν αυτό είναι σωστό, τότε προφανώς υπάρχουν δύο τρόποι εξόδου από την κρίση. Ο πρώτος είναι να γίνουμε ρομπότ, ή όσο πιο κοντά στο ρομπότ μπορούμε να αντέξουμε (να ξεχάσουμε τη σιέστα, τις βραδινές εξόδους, τις διαμαρτυρίες, ή το χρόνο που περνάμε με τους φίλιους μας). Η δεύτερη πιθανή λύση είναι να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό και να οργανώσουμε συλλογικά έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Προτιμώ τη δεύτερη λύση. Είναι λίγο περίπλοκο, αλλά με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, σε πολλά διαφορετικά μέρη, το κάνουμε ήδη. Όσο και αν είναι δύσκολο, αυτός πρέπει να είναι ο ορίζοντάς μας, σε αυτό πρέπει να στοχεύουμε.