Τα κοινά της πόλεως

Αναδημοσιεύουμε εδώ ένα σύντομο αλλά οξυδερκές κείμενο του Γιώργου Λιερού. Το βιβλίο του "Κοινα, κοινότητες, κοινοκτημοσύνη, κομμουνισμός" κυκλοφορησε μόλις απο τις "Εκδόσεις των Συναδέλφων".

Γιώργος Λιερός

  Τα κοινά της πόλεως, είναι η πολιτική ζωή μιας δημοκρατικής πολιτείας. Στην καθομιλουμένη, παίρνω μέρος στα κοινά, σημαίνει συμμετέχω στην πολιτική, σε μια πολιτική δημοκρατική, ανοιχτή στη συμμετοχή. Με αυτήν ακριβώς την έννοια, χρησιμοποιεί τον όρο «τα κοινά», η Άρεντ: τα κοινά είναι η δημόσια σφαίρα, η οποία διακρίνεται από την  ιδιωτική. Πιο συγκεκριμένα – σύμφωνα με την Άρεντ – οτι δηλώνει ο όρος δημόσιο, είναι η δημόσια εμφάνιση και ο «κοινός κόσμος». Ο «κοινός κόσμος», δεν είναι παρά ο κόσμος «στην έκταση που είναι κοινός για όλους μας και διακρίνεται από τον χώρο που κατέχουμε ιδιωτικά μέσα σ’ αυτόν»˙ είναι ο δημιουργημένος από τον άνθρωπο κόσμος και «όσα συμβαίνουν μεταξύ εκείνων που τον κατοικούν από κοινού»˙ «ένας κόσμος πραγμάτων» (που έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής) ο οποίος «συνδέει και συγχρόνως χωρίζει τους ανθρώπους». Σύμφωνα με την ορολογία που εισάγει ο Δ. Κωτσάκης και στο πνεύμα της προσσέγγισης του, θα μπορούσαμε να πούμε οτι τα κοινά της πόλεως, είναι τα κοινά διά των οποίων συγκροτείται το πλήθος σε δημόσιο σώμα˙ οτι έχουν να κάνουν με το «καθολικό μέρος του κοινού χώρου που απαιτείται προκειμένου ο κοινός χώρος να ολοκληρωθεί ως  χώρος της άμεσης δημοκρατίας».

Τους θέλουμε πίσω ζωντανούς!

Φοιτητές και καθηγητές του πανεπιστημίου της Πουέμπλα καταγγέλουν τη συνέργεια κράτους και καρτέλ στην εξαφάνιση 43 φοιτητων στην πολιτεία Γκερέρο, καθώς και την κατα μέτωπο επίθεση που δέχονται όσοι αντιστέκονται στην νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση στο Μεξικό.

Μετάφραση: Κατερίνα Νασιώκα

Στις 26 του Σεπτέμβρη, στην πόλη Ιγουάλα της πολιτείας Γκερέρο του Μεξικού, αστυνομικές δυνάμεις που συνεργάζονται με δολοφόνους των τοπικών καρτέλ, άνοιξαν πυρ εναντίον διαδηλωτών φοιτητών της αγροτικής παιδαγωγικής σχολής (Νορμάλ) “Raúl Isidro Burgos” της Αγιοτσινάπα. Ο τραγικός απολογισμός της αστυνομικής βαρβαρότητας: 6 νεκροί (φοιτητές και κάτοικοι της περιοχής) και 43 αγνοούμενοι φοιτητές που είχαν συλληφθεί/απαχθεί από την αστυνομία και το στρατό κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης.  

Οι 43 φοιτητές δεν έχουν εμφανιστεί μέχρι σήμερα και κανείς δεν γνωρίζει πού βρίσκονται, παρά τις αγωνιώδεις εκκλήσεις γονιών, συγγενών, καθηγητών και μεγάλου αριθμού αλληλέγγυων ώστε να βρεθούν ζωντανοί, καθώς και τις υποτιθέμενες αντίστοιχες ενέργειες των δημοτικών αρχών της Πολιτείας του Guerrero.

Η αστυνομική βία έχει υπερβεί κάθε όριο! Η οργή και η αγανάκτησή μας ξεσπάει μπροστά στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει τα κυρίαρχα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα  ενάντια στον μεξικανικό λαό. Τα συνεχή εγκλήματα, τώρα προς τους φοιτητές (νορμαλίστας) της Αγιοτσινάπα, με σειρά επιθέσεων και δολοφονιών ενάντια σε πολλούς από εμάς, μπορούν να γίνουν κατανοητά μέσα στο πλαίσιο της όξυνσης του αυταρχισμού, ελέγχου, υποταγής που προσδιορίζεται από το τρίπτυχο: μαφιόζικο κράτος – κεφάλαιο – ναρκοβιομηχανία. Οι πρόσφατες θηριωδίες  της κρατικής καταστολής δείχνουν ξεκάθαρα ότι μέσα στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο της καπιταλιστικής αγοράς δεν υπάρχει χώρος για κανέναν εκτός από την υποταγμένη εργατική δύναμη!

Ο κοινωνικός αγώνας των αγροτικών παιδαγωγικών σχολών (Νορμάλες) είναι μέρος μιας παράδοσης αντίστασης που εκτείνεται σε όλο το Μεξικό και την οποία το κράτος/κεφάλαιο πάντοτε προσπαθούσε να εξαφανίσει. Τώρα είναι εμφανές πως έχει πραγματικά τελειώσει οποιαδήποτε ανοχή απέναντι στους αγώνες και πως οι κοινωνικές διαμαρτυρίες αντιμετωπίζονται με σφαίρες! Θεωρούμε τον εαυτό μας ενεργό κομμάτι αυτής της παράδοσης, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.

Γνωρίζουμε πως οι επιθέσεις ενάντια στον μεξικανικό λαό, την Λατινική Αμερική και τον υπόλοιπο τον κόσμο, ανταποκρίνονται στην επιτακτική ανάγκη του κεφαλαίου να αναδιαρθρωθεί και να βρει λύσεις στην κρίση αναπαραγωγής του. Η εμπορευματοποίηση των ζωτικών μας χώρων, η σύνδεση της βιομηχανίας-αγοράς των ναρκωτικών με τις πολυεθνικές, η εξαφάνιση ολόκληρων χωριών από αναπτυξιακά έργα τεράστιας εμβέλειας, η στρατιωτικοποίηση, οι κρατικές μεταρρυθμίσεις για την πλήρη ιδιωτικοποίηση της υγείας, της εκπαίδευσης κλπ. είναι μέρος της προσπάθειας αναδιάρθρωσης που βάζει σε κίνδυνο τη ζωή όλων μας. Συμμετέχουμε στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και για την οργάνωση διαφορετικών μορφών αναπαραγωγής της ζωής. Να βάλουμε φρένο στην εμπορευματοποίηση της ζωής μας και τη δολοφονική βία του κράτους.

Η πάλη για τη ζωή είναι το στοιχείο σύγκλισης ανάμεσα στις πολλαπλές εκφράσεις αντίστασης και αξιοπρέπειας που ξεδιπλώνονται σε ολόκληρο το Μεξικό. Να σταματήσει η καταστολή ενάντια στα λαϊκά κινήματα και τους κοινωνικούς αγώνες.

Είμαστε όλοι Αγιοτσινάπα!

Θέλουμε πίσω ζωντανούς τους αγνοούμενους φοιτητές!

Συνέλευση Φοιτητών/Καθηγητών του Ινστιτούτου Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών (ICSYH) του πανεπιστημίου της Πουέμπλα (BUAP) του Μεξικού, 18/10/2014

Ανακτημένες Επιχειρήσεις της Αργεντινής: Πως οι εργαζόμενοι έχουν δημιουργήσει ένα νέο μοντέλο οικονομικής δραστηριότητας

Οι εργαζόμενοι της Αργεντινής έχουν υιοθετήσει την κατάληψη και αυτοδιαχείριση των επιχειρήσεων ως ένα αποτελεσματικό εργαλείο για να ανακτήσουν την αξιοπρέπεια της εργασίας.

Άρθρο: Martin Cortes

www.infojusnoticias.gov.ar/

Μετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης

www.autonomias.net

Την Παρασκευή έγινε η παρουσίαση της 4ης Πανεθνικής Έρευνας για τις Ανακτημένες Επιχειρήσεις στην Αργεντινή, από το πρόγραμμα “Ανοιχτή Σχολή” της Σχολής Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες. Η τελετή έγινε στο ξενοδοχείο Bauen, στη διασταύρωση των οδών Callao και Corrientes, όπου γιορτάστηκε και η ενδέκατη επέτειος της κατάληψης του ξενοδοχείου από τους εργαζόμενους. Η επέτειος συνέπεσε επίσης με τη δημοσιοποίηση δικαστικής εντολής, η οποία δίνει στους εργαζόμενους 30 ημέρες για να εκκενώσουν το ξενοδοχείο.

Η ιστορία του Bauen θα μπορούσε να διαβαστεί επίσης ως μια παραβολή για την άνοδο, τη στασιμότητα και την κατακόρυφη πτώση του νεοφιλελευθερισμού. Ο Marcelo Iurcovich το έκτισε το 1978 με ένα δάνειο από την Εθνική Τράπεζα Ανάπτυξης (BANADE) μέσω της "Ανεξάρτητης Αρχής του Μουντιάλ 78", ενός οργανισμού φτιαγμένου απ' τη δικτατορία για τη χρηματοδότηση έργων του Παγκόσμιου Κύπελλου Ποδοσφαίρου. Το διάταγμα 1261/77 απέκλειε την διαφάνεια στη διοίκησή του οργανισμού, και για αυτό μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει λογιστική αποτίμηση των οικονομικών του Μουντιάλ του 1978. Ο Iurcovich έκτισε το ξενοδοχείο χωρίς να βάλει καθόλου χρήματα από την τσέπη του, και ποτέ δεν επέστρεψε καν την πρώτη δόση του δανείου.

Η δεκαετία του '80 ήταν η χρυσή εποχή του Bauen: μετά τον πύργο στην οδό Callao, ο Iurcovich έκτισε τη σουίτα Bauen από πίσω, στην οδό Corrientes. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, το ξενοδοχείο φιλοξένησε συνέδρια του Περονισμού καθώς και διάφορες τελετές μετά την επανεκλογή του Κάρλος Μένεμ το 1995. "Κατά τη διάρκεια της ιστορίας του ως εταιρεία του κεφαλαίου με τον Iurcovich, το ξενοδοχείο Bauen ήταν το ξενοδοχείο των ελίτ. Μετά τη εργασιακή διαμάχη, μετατρέπεται στο αντίθετο του: είναι το σπίτι του λαού. Δεν υπάρχει συνέλευση του κόσμου της εργασίας ή της κοινωνικής οικονομίας που να μην έχει περάσει από εδώ», λέει ο Federico Tonarelli, εργαζόμενος στο Bauen και πρώην πρόεδρος του συνεταιρισμού που το διαχειρίζεται. Επιπλέον, κάθε χρόνο, το ετήσιο φεστιβάλ τατουάζ, το μεγαλύτερο στη Λατινική Αμερική, γίνεται στο χώρο του ξενοδοχείου, ενώ πέρυσι έγινε και η εκλογή της Μις Τρανς (http://bit.ly/1dgM6yH)

John Holloway: Η ανυπακοή είναι το πρώτο βήμα για την ανάκτηση του κόσμου

Αναδημοσίευση απο  epohi.gr

Στη συνέντευξη ο Τζον Χόλογουεϊ, με αφετηρία τη γνωστή θέση του για την απόρριψη του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας ήδη από σήμερα, με την αυτοοργάνωση των πολιτών στο πλαίσιο κοινωνικών μορφών παραγωγής και ανταλλαγής, ανανεώνει την πρότασή του σε συνθήκες ανοιχτής κρίσης του καπιταλιστικού προτύπου.

Τη συνέντευξη πήρε ο Δημήτρης Γκιβίσης

Σε αντίθεση με όσους υποστηρίζουν ότι υπαίτιοι της κρίσης είναι οι καπιταλιστές, εσείς υποστηρίζετε ότι «η κρίση του καπιταλισμού είμαστε εμείς». Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα σχετικά με αυτή τη θέση σας;
Ο καπιταλισμός είναι μια καταστροφική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που καταστρέφει τις δυνατότητες της ανθρώπινης ζωής και μας οδηγεί προς την κατεύθυνση του αυτοαφανισμού της ανθρωπότητας. Η κρίση κάνει τη ζωή μας πιο δύσκολη, αλλά δείχνει επίσης ότι το σύστημα δεν λειτουργεί σωστά, αυτό είναι μια ένδειξη της αδυναμίας αυτού του καταστροφικού συστήματος. Το να κατηγορούμε τους καπιταλιστές για την κρίση, είναι σαν να πούμε ότι η άρχουσα τάξη δεν μας αποκλείει αρκετά καλά, είναι σαν να τους ζητήσουμε να μας εξουσιάζουν πιο αποτελεσματικά. Είναι σαν τον μαζοχισμό του σκλάβου που ζητάει ο κύριός του να τον κτυπάει πιο σκληρά. Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο είναι μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που είναι από τη φύση της επιθετική.
Στον καπιταλισμό υπάρχει ενσωματωμένη μια δυναμική που απαιτεί όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες. Προκειμένου να επιβιώσει, ο κάθε καπιταλιστής πρέπει να παράγει γρήγορα, πιο γρήγορα, γρηγορότερα, και να πιέζει τους εργαζομένους του να εργαστούν σκληρά, πιο σκληρά, σκληρότερα. Όμως αυτή η συνεχής κίνηση, για να πάει πιο γρήγορα, έρχεται αντιμέτωπη με την ανυπακοή μας, την άρνηση ή την αδυναμία μας να δώσουμε στο κεφάλαιο ό,τι χρειάζεται για να διατηρήσει το ποσοστό του κέρδους του: το κεφάλαιο έρχεται αντιμέτωπο με το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι, που χρειαζόμαστε να ξεκουραστούμε, που θέλουμε να παίξουμε με τα παιδιά μας, που ξοδεύουμε το χρόνο μας ονειροπολώντας ή ακόμα βγαίνοντας στο δρόμο ναι φωνάξουμε «όχι». Όταν συμβαίνει αυτό, το κεφάλαιο λέει στην πραγματικότητα «εντάξει, δεν μπορούμε να σας υποτάξουμε αρκετά για να διατηρήσουμε το ποσοστό του κέρδους που απαιτείται για την επέκτασή μας, έτσι θα προσποιηθούμε, θα παίξουμε ένα παιχνίδι προσποίησης. Θα δημιουργήσουμε πλασματικό κεφάλαιο, που τα χρήματα δεν θα αντιστοιχούν σε καμία παραγόμενη αξία, έτσι ώστε να συνεχίζουμε να είμαστε κερδοφόροι, και στη συνέχεια θα κάνουμε δύο πράγματα. Θα σας πιέσουμε όσο το δυνατόν σκληρότερα για να υποτάξουμε κάθε πτυχή της ύπαρξής σας στην ανάγκη μας για κέρδος, και επίσης, θα παίξουμε ένα γιγαντιαίο παιχνίδι “μουσικών καρεκλών”, για να δούμε ποιος υποφέρει όταν η φαντασία μας γίνεται υπερβολικά χυδαία για να την αντέξετε». Και αυτό είναι που έχει συμβεί, και είναι η Ελλάδα (μεταξύ άλλων) που έχει χάσει αυτό το γύρο του παιχνιδιού. Και όλα αυτά εξαιτίας της ανυπακοής μας, της άρνησής μας να γίνουμε ρομπότ.
Αν αυτό είναι σωστό, τότε προφανώς υπάρχουν δύο τρόποι εξόδου από την κρίση. Ο πρώτος είναι να γίνουμε ρομπότ, ή όσο πιο κοντά στο ρομπότ μπορούμε να αντέξουμε (να ξεχάσουμε τη σιέστα, τις βραδινές εξόδους, τις διαμαρτυρίες, ή το χρόνο που περνάμε με τους φίλιους μας). Η δεύτερη πιθανή λύση είναι να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό και να οργανώσουμε συλλογικά έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Προτιμώ τη δεύτερη λύση. Είναι λίγο περίπλοκο, αλλά με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, σε πολλά διαφορετικά μέρη, το κάνουμε ήδη. Όσο και αν είναι δύσκολο, αυτός πρέπει να είναι ο ορίζοντάς μας, σε αυτό πρέπει να στοχεύουμε.