Καταλονία: τι κρύβουν πίσω τους οι σημαίες (μια εικασία)

Η κινητήριος δύναμη του κινήματος καταλανικής ανεξαρτησίας είναι η δυσαρέσκεια που γεννά η κρίση και η επιθυμία για μια ουσιαστική αλλαγή.

Amador Fernández-Savater*

Πρώτη δημοσίευση στο El Diario 

Mετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης

Δημοσιέυτηκε στα ελληνικά στη Βαβυλωνία

Αγαπητέ Δ.,

Στο μήνυμά σου με ρωτάς «πώς βλέπω, από κοντά, αυτό που συμβαίνει στην Καταλονία». Σίγουρα είμαι λίγο πιο κοντά από εσένα, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό με βοηθάει να κατανοήσω με σαφήνεια τι συμβαίνει. Ούτε οι φίλοι μου που ζουν εκεί στην Καταλονία δεν το κατανοούν. Ίσως δεν είναι θέμα απόστασης, αλλά απλά είναι δύσκολο «το ζήτημα» (έτσι το αποκάλεσε ο δημοσιογράφος Guillem Martínez σε μια σειρά από χρονικά που σου συστήνω να διαβάσεις).

H Βενεζουέλα «εκ των έσω»: 7 σημεία-κλειδιά για την κατανόηση της τρέχουσας κρίσης

Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την κρίση στην Βενεζουέλα αν δεν αναλύσουμε συνολικά τους "ενδογενείς" παράγοντες που δεν προβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης. Παρουσιάζουμε εδώ επτά σημεία-κλειδιά προς κατανόηση της κατάστασης, αναλύοντας όχι μόνο την αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αλλά επίσης και τις διαδικασίες που εκτυλίσσονται στους πολιτικούς θεσμούς, στον κοινωνικό ιστό και στα οικονομικά κυκλώματα.

Emiliano Teran Mantovani

Μετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης

Δημοσιεύτηκε στο πολιτικό περιοδικό "Βαβυλωνία"

Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την κρίση στην Βενεζουέλα αν δεν αναλύσουμε συνολικά τους "ενδογενείς" παράγοντες που δεν προβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης. Προσφέρουμε εδώ επτά σημεία-κλειδιά για την τρέχουσα κρίση, υπογραμμίζοντας ότι για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα απαιτείται αφενός να λάβουμε υπόψη την εξωτερική παρέμβαση, αφετέρου να κατανοήσουμε ότι η έννοια της «δικτατορίας» ούτε περιγράφει με ακρίβεια την περίπτωση της Βενεζουέλας ούτε και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της χώρας αυτής . Αντίθετα, προτείνουμε ότι το κοινωνικό συμβόλαιο, οι θεσμοί και η επίσημη οικονομία της χώρας καταρρέουν, και ότι οι πολιτικές διαδικασίες στην τρέχουσα κατάσταση διέπονται από την βία, μέσω διαφόρων ανεπίσημων μηχανισμών, έκτακτων και υπόγειων. Θεωρούμε ότι ο κοινός ορίζοντας των δύο κομμάτων εξουσίας είναι ο νεοφιλελευθερισμός, ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ιστορική κρίση του εισοδηματικού καπιταλισμού της Βενεζουέλας και ότι οι κοινότητες, οι λαϊκές οργανώσεις και τα κοινωνικά κινήματα αντιμετωπίζουν μια προοδευτική διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Οι ανακτημένες επιχειρήσεις δώδεκα χρόνια μετά

Φωτογραφίες: Andrés Lofiego

Το παρακάτω κείμενο είναι η εισαγωγή του του βιβλίου "Οι ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής" του αργεντινού ερευνητή Αντρές Ρουτζέρι. Κυκλοφόρησε στα τέλη του 2014 ως συνεκδοση των συνεργατικών εγχειρημάτων Εκδόσεις των Συναδέλφων και Ακυβέρνητες Πολιτείες. Μετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης

Τον Απρίλιο του 2002 στη γειτονιά Πομπέσα, όπως και σε πολλά άλλα εργοστάσια και επιχειρήσεις της πόλης του Μπουένος Άιρες στο παρελθόν, μια εργασιακή διαμάχη είχε ως αποτέλεσμα την παρουσία 8 οχημάτων των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας έξω από το εργαστήρι γραφικών τεχνών Gaglianone, απέναντι σε 8 εργάτες που βρίσκονταν μέσα περιφρουρώντας το κτίριο και τα μηχανήματα. Μέσα στο κτίριο βρίσκονταν επίσης δεκάδες γείτονες, μέλη λαϊκών συνελεύσεων, αγωνιστές και εργαζόμενοι άλλων ανακτημένων επιχειρήσεων με σκοπό να στηρίξουν τους εργαζόμενους αυτού που αργότερα ονομάσθηκε Συνεταιρισμός Γραφικών Τεχνών Chilavert, μιας από τις πιο εμβληματικές ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής.

Το νερό πέρα από το κράτος

Οι επιτροπές νερού της Κοτσαμπάμπα συνεχίζουν τις παραδόσεις της ιθαγενικής αυτόνομίας της Βολιβίας, απέναντι σε ένα πρόσφατα επανιδρυμένο αλλά άκρως συγκεντρωτικό κράτος.

Μαρσέλα Ολιβέρα

Μετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης

Η αυτονομία και η οριζοντιότητα αποτελούν παραδοσιακές μορφές κοινωνικής οργάνωσης στη Βολιβία. Μαζί, συγκροτούν έναν εναλλακτικό, πρακτικό και καθημερινό τρόπο κατανόησης αυτού που ονομάζουμε «το δημόσιο». Ταυτόχρονα, προτάσσουν  ένα μοντέλο εξάσκησης της ζωντανής, συμμετοχικής δημοκρατίας στο περιθώριο του κράτους και των εκάστοτε κυβερνήσεων.  

Οι επιτροπές νερού του νότου της Κοτσαμπάμπα, της τέταρτης μεγαλύτερης πόλης της Βολιβίας, αποτελούν την επιτομή των βολιβιανών μορφών αυτονομίας και οριζοντιότητας. Οι οργανώσεις αυτές ήρθαν στο προσκήνιο κατά τη διάρκεια του «Πολέμου του Νερού» το 2000, όταν η μαζική κινητοποίηση της τοπικής κοινωνίας κατάφερε να σταματήσει την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης του νερού της Κοτσαμπάμπα, η οποία προωθούταν από το κράτος. Σήμερα οι επιτροπές νερού παραμένουν ενεργές. 

Ενώ πολλοί συνδέουν τον Πόλεμο του Νερού με την έννοια της «πραγματικής» δημοκρατίας, αυτό μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται αντιφατικό: ο πόλεμος συνεπάγεται τη βία, την απώλεια ενέργειας και πόρων, το θάνατο και τη σύγκρουση• η δυτική αντίληψη της δημοκρατίας, μας λένε, αποσκοπεί στο να αποφύγουμε τα παραπάνω. Ωστόσο, η σύγκρουση αυτή δεν ήταν μια απλή μάχη για την υπεράσπιση ενός φυσικού πόρου• αντίθετα, ήταν φυσική συνέχεια της ακατάπαυστης ιστορικής πάλης του λαού της Βολιβίας για την υπεράσπιση του δικαιώματός του να αποφασίζει οριζόντια και αυτόνομα για ό,τι αφορά τις δικές του ανάγκες• ήταν, δηλαδή, απόρροια της επιτακτικής και αδιαπραγμάτευτης ανάγκης τους να ζουν σε μια αληθινή δημοκρατία. 

Τους θέλουμε πίσω ζωντανούς!

Φοιτητές και καθηγητές του πανεπιστημίου της Πουέμπλα καταγγέλουν τη συνέργεια κράτους και καρτέλ στην εξαφάνιση 43 φοιτητων στην πολιτεία Γκερέρο, καθώς και την κατα μέτωπο επίθεση που δέχονται όσοι αντιστέκονται στην νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση στο Μεξικό.

Μετάφραση: Κατερίνα Νασιώκα

Στις 26 του Σεπτέμβρη, στην πόλη Ιγουάλα της πολιτείας Γκερέρο του Μεξικού, αστυνομικές δυνάμεις που συνεργάζονται με δολοφόνους των τοπικών καρτέλ, άνοιξαν πυρ εναντίον διαδηλωτών φοιτητών της αγροτικής παιδαγωγικής σχολής (Νορμάλ) “Raúl Isidro Burgos” της Αγιοτσινάπα. Ο τραγικός απολογισμός της αστυνομικής βαρβαρότητας: 6 νεκροί (φοιτητές και κάτοικοι της περιοχής) και 43 αγνοούμενοι φοιτητές που είχαν συλληφθεί/απαχθεί από την αστυνομία και το στρατό κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης.  

Οι 43 φοιτητές δεν έχουν εμφανιστεί μέχρι σήμερα και κανείς δεν γνωρίζει πού βρίσκονται, παρά τις αγωνιώδεις εκκλήσεις γονιών, συγγενών, καθηγητών και μεγάλου αριθμού αλληλέγγυων ώστε να βρεθούν ζωντανοί, καθώς και τις υποτιθέμενες αντίστοιχες ενέργειες των δημοτικών αρχών της Πολιτείας του Guerrero.

Η αστυνομική βία έχει υπερβεί κάθε όριο! Η οργή και η αγανάκτησή μας ξεσπάει μπροστά στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει τα κυρίαρχα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα  ενάντια στον μεξικανικό λαό. Τα συνεχή εγκλήματα, τώρα προς τους φοιτητές (νορμαλίστας) της Αγιοτσινάπα, με σειρά επιθέσεων και δολοφονιών ενάντια σε πολλούς από εμάς, μπορούν να γίνουν κατανοητά μέσα στο πλαίσιο της όξυνσης του αυταρχισμού, ελέγχου, υποταγής που προσδιορίζεται από το τρίπτυχο: μαφιόζικο κράτος – κεφάλαιο – ναρκοβιομηχανία. Οι πρόσφατες θηριωδίες  της κρατικής καταστολής δείχνουν ξεκάθαρα ότι μέσα στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο της καπιταλιστικής αγοράς δεν υπάρχει χώρος για κανέναν εκτός από την υποταγμένη εργατική δύναμη!

Ο κοινωνικός αγώνας των αγροτικών παιδαγωγικών σχολών (Νορμάλες) είναι μέρος μιας παράδοσης αντίστασης που εκτείνεται σε όλο το Μεξικό και την οποία το κράτος/κεφάλαιο πάντοτε προσπαθούσε να εξαφανίσει. Τώρα είναι εμφανές πως έχει πραγματικά τελειώσει οποιαδήποτε ανοχή απέναντι στους αγώνες και πως οι κοινωνικές διαμαρτυρίες αντιμετωπίζονται με σφαίρες! Θεωρούμε τον εαυτό μας ενεργό κομμάτι αυτής της παράδοσης, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.

Γνωρίζουμε πως οι επιθέσεις ενάντια στον μεξικανικό λαό, την Λατινική Αμερική και τον υπόλοιπο τον κόσμο, ανταποκρίνονται στην επιτακτική ανάγκη του κεφαλαίου να αναδιαρθρωθεί και να βρει λύσεις στην κρίση αναπαραγωγής του. Η εμπορευματοποίηση των ζωτικών μας χώρων, η σύνδεση της βιομηχανίας-αγοράς των ναρκωτικών με τις πολυεθνικές, η εξαφάνιση ολόκληρων χωριών από αναπτυξιακά έργα τεράστιας εμβέλειας, η στρατιωτικοποίηση, οι κρατικές μεταρρυθμίσεις για την πλήρη ιδιωτικοποίηση της υγείας, της εκπαίδευσης κλπ. είναι μέρος της προσπάθειας αναδιάρθρωσης που βάζει σε κίνδυνο τη ζωή όλων μας. Συμμετέχουμε στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και για την οργάνωση διαφορετικών μορφών αναπαραγωγής της ζωής. Να βάλουμε φρένο στην εμπορευματοποίηση της ζωής μας και τη δολοφονική βία του κράτους.

Η πάλη για τη ζωή είναι το στοιχείο σύγκλισης ανάμεσα στις πολλαπλές εκφράσεις αντίστασης και αξιοπρέπειας που ξεδιπλώνονται σε ολόκληρο το Μεξικό. Να σταματήσει η καταστολή ενάντια στα λαϊκά κινήματα και τους κοινωνικούς αγώνες.

Είμαστε όλοι Αγιοτσινάπα!

Θέλουμε πίσω ζωντανούς τους αγνοούμενους φοιτητές!

Συνέλευση Φοιτητών/Καθηγητών του Ινστιτούτου Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών (ICSYH) του πανεπιστημίου της Πουέμπλα (BUAP) του Μεξικού, 18/10/2014

John Holloway: «Το Podemos και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να βελτιώσουν τα πράγματα, αλλά η πρόκληση είναι να βγούμε από τον καπιταλισμό»

"Ειλικρινά πιστεύω πως βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που δεν υπάρχουν μακροπρόθεσμες λύσεις για την ανθρωπότητα μέσα στον καπιταλισμό."

Συνέντευξη στον Amador Fernández-Savater

Μετάφραση: Κατερίνα Νασιώκα

Το 2002, ο John Holloway εκδίδει ένα βιβλίο αναφοράς: Να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία. Εμπνευσμένος από το ¡Ya basta! των ζαπατίστας, από την κοινωνική έκρηξη της Αργεντινή το 2001/2002, και το κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης, ο Holloway συζητά μια υπόθεση: δεν είναι η ιδέα της επανάστασης ή της αλλαγής του κόσμου που έχει αμφισβητηθεί από την κατάρρευση του αυταρχικού κομμουνισμού, αλλά η ιδέα τηςεπανάστασης ως κατάληψης της εξουσίας και αυτή του κόμματος ως κατεξοχήν πολιτικού εργαλείου.

Μια άλλη έννοια σχετικά με την κοινωνική αλλαγή υποδεικνύεται από τα κινήματα, και γενικά από όλες τις, περισσότερο ή λιγότερο, ορατές πρακτικές που ακολουθούν μια διαφορετική λογική από αυτή του κέρδους: της διάρρηξης του καπιταλισμού, δηλαδή της δημιουργίας χώρων, στιγμών και δραστηριοτήτων που προεικονίζουν έναν διαφορετικό κόσμο. Εξεγερτικότητες σε κίνηση. Από αυτή τη σκοπιά, το ζήτημα της οργάνωσης δεν συμπίπτει πλέον με το κόμμα αλλά περνά μέσα από το ερώτημα του πώς αναγνωρίζονται και συγκλίνουν οι ρωγμές που προχωρούν σχίζοντας τον καπιταλιστικό ιστό.

Αλλά μετά το «να φύγουν όλοι!» της Αργεντινής ήρθε η κυβέρνηση Kirchner και μετά το «δεν μας εκπροσωπούν» εμφανίστηκε το Podemos (*Μπορούμε). Συναντήσαμε τον John Holloway στην Πουέμπλα του Μεξικού για να τον ρωτήσουμε αν, μετά από μια δεκαετία και όλα όσα συνέβησαν μέσα σε αυτή, από τις προοδευτικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής μέχρι το Podemos και το Σύριζα στην Ευρώπη, και τα προβλήματα των αυτο-οργανωμένων πρακτικών για να υπάρξουν και να πολλαπλασιαστούν, συνεχίζει να πιστεύει ότι είναι δυνατόν «να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία».

Αρχικά, John, θα ήθελα να σε ρωτήσω από πού προέρχεται, πού βασίζεται, η ηγεμονική ιδέα της επανάστασης κατά τον 20ο αιώνα, δηλαδή η ιδέα της κοινωνικής αλλαγής μέσω της κατάληψης της εξουσίας;

JH: Νομίζω ότι το κεντρικό στοιχείο είναι η εργασία, η εργασία νοούμενη ως μισθωτή εργασία, δηλαδή, αποξενωμένη ή αφηρημένη εργασία. Η μισθωτή εργασία ήταν και είναι η βάση του συνδικαλιστικού κινήματος, των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων –που ήταν η πολιτική τους πτέρυγα– και, επίσης, των κομμουνιστικών κινημάτων. Η έννοια αυτή διαμόρφωνε την επαναστατική θεωρία του εργατικού κινήματος: ο αγώνας τηςμισθωτής εργασίας ενάντια στο κεφάλαιο. Αλλά ο αγώνας της ήταν περιορισμένος, επειδή η μισθωτή εργασία είναι το συμπλήρωμα του κεφαλαίου και όχι η άρνηση της.

Δεν καταλαβαίνω τη σχέση ανάμεσα σε αυτή την ιδέα της εργασίας και στην επανάσταση μέσω της κατάληψης της κρατικής εξουσίας.

JH: Ένας τρόπος για να κατανοηθεί αυτή η σχέση είναι ο εξής: αν ξεκινάς με βάση τον ορισμό της εργασίας ως μισθωτής ή αποξενωμένης εργασίας, ξεκινάς από την ιδέα ότι οι εργαζόμενοι είναι θύματα καιαντικείμενα του συστήματος κυριαρχίας. Και ένα κίνημα που αγωνίζεται για να βελτιώσει της συνθήκες ζωής των εργαζομένων (που θεωρούνται θύματα και αντικείμενα) απευθύνεται άμεσα στο κράτος. Γιατί; Επειδή το κράτος, εξαιτίας του ίδιου του διαχωρισμού του από την κοινωνία, είναι ο ιδανικός θεσμός, εφόσον επιδίωξη είναι να εξασφαλιστούν οφέλη για το λαό. Έτσι σκέφτεται η παράδοση του εργατικού κινήματος και η παράδοση των αριστερών κυβερνήσεων αυτή τη στιγμή στην Λατινική Αμερική.

Ανακτημένες Επιχειρήσεις της Αργεντινής: Πως οι εργαζόμενοι έχουν δημιουργήσει ένα νέο μοντέλο οικονομικής δραστηριότητας

Οι εργαζόμενοι της Αργεντινής έχουν υιοθετήσει την κατάληψη και αυτοδιαχείριση των επιχειρήσεων ως ένα αποτελεσματικό εργαλείο για να ανακτήσουν την αξιοπρέπεια της εργασίας.

Άρθρο: Martin Cortes

www.infojusnoticias.gov.ar/

Μετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης

www.autonomias.net

Την Παρασκευή έγινε η παρουσίαση της 4ης Πανεθνικής Έρευνας για τις Ανακτημένες Επιχειρήσεις στην Αργεντινή, από το πρόγραμμα “Ανοιχτή Σχολή” της Σχολής Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες. Η τελετή έγινε στο ξενοδοχείο Bauen, στη διασταύρωση των οδών Callao και Corrientes, όπου γιορτάστηκε και η ενδέκατη επέτειος της κατάληψης του ξενοδοχείου από τους εργαζόμενους. Η επέτειος συνέπεσε επίσης με τη δημοσιοποίηση δικαστικής εντολής, η οποία δίνει στους εργαζόμενους 30 ημέρες για να εκκενώσουν το ξενοδοχείο.

Η ιστορία του Bauen θα μπορούσε να διαβαστεί επίσης ως μια παραβολή για την άνοδο, τη στασιμότητα και την κατακόρυφη πτώση του νεοφιλελευθερισμού. Ο Marcelo Iurcovich το έκτισε το 1978 με ένα δάνειο από την Εθνική Τράπεζα Ανάπτυξης (BANADE) μέσω της "Ανεξάρτητης Αρχής του Μουντιάλ 78", ενός οργανισμού φτιαγμένου απ' τη δικτατορία για τη χρηματοδότηση έργων του Παγκόσμιου Κύπελλου Ποδοσφαίρου. Το διάταγμα 1261/77 απέκλειε την διαφάνεια στη διοίκησή του οργανισμού, και για αυτό μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει λογιστική αποτίμηση των οικονομικών του Μουντιάλ του 1978. Ο Iurcovich έκτισε το ξενοδοχείο χωρίς να βάλει καθόλου χρήματα από την τσέπη του, και ποτέ δεν επέστρεψε καν την πρώτη δόση του δανείου.

Η δεκαετία του '80 ήταν η χρυσή εποχή του Bauen: μετά τον πύργο στην οδό Callao, ο Iurcovich έκτισε τη σουίτα Bauen από πίσω, στην οδό Corrientes. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, το ξενοδοχείο φιλοξένησε συνέδρια του Περονισμού καθώς και διάφορες τελετές μετά την επανεκλογή του Κάρλος Μένεμ το 1995. "Κατά τη διάρκεια της ιστορίας του ως εταιρεία του κεφαλαίου με τον Iurcovich, το ξενοδοχείο Bauen ήταν το ξενοδοχείο των ελίτ. Μετά τη εργασιακή διαμάχη, μετατρέπεται στο αντίθετο του: είναι το σπίτι του λαού. Δεν υπάρχει συνέλευση του κόσμου της εργασίας ή της κοινωνικής οικονομίας που να μην έχει περάσει από εδώ», λέει ο Federico Tonarelli, εργαζόμενος στο Bauen και πρώην πρόεδρος του συνεταιρισμού που το διαχειρίζεται. Επιπλέον, κάθε χρόνο, το ετήσιο φεστιβάλ τατουάζ, το μεγαλύτερο στη Λατινική Αμερική, γίνεται στο χώρο του ξενοδοχείου, ενώ πέρυσι έγινε και η εκλογή της Μις Τρανς (http://bit.ly/1dgM6yH)