Θοδωρής Καρυώτης
Πρώτη δημοσίευση στο Αυτολεξεί
Η κριτική που ασκείται στις σχολικές καταλήψεις επειδή «στερούν στα παιδιά το δικαίωμα της γνώσης» και «χάνονται μέρες μαθημάτων» στηρίζεται, ρητά ή άρρητα, στο βαθιά αντιπαιδαγωγικό επικρατές μαθησιακό μοντέλο που έχει ως πρότυπο τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Το μυαλό του παιδιού παρομοιάζεται με έναν σκληρό δίσκο και σκοπός του εκπαιδευτικού συστήματος είναι να γράψει τη μέγιστη ποσότητα πληροφορίας σε αυτόν τον δίσκο πριν το παιδί βγει στον στίβο της ζωής. Όσο πιο πολλά αρχεία (μαθησιακές ύλες) κάνουμε copy-paste (απομνημόνευση-εξέταση), τόσο πιο καλά προετοιμασμένο θα είναι το παιδί. Ο δάσκαλος και το εκπαιδευτικό σύστημα, λοιπόν, είναι απλά το σύστημα αρχείων (file system), που επιβλέπει αυτή τη μεταφορά πληροφορίας. Και όταν η ταχύτητα εγγραφής των δεδομένων (bit/second) δεν μπορεί να αυξηθεί απλά με τη προσθήκη επιπλέον αρχείων (βάλτε κι άλλη ύλη! κι άλλες ασκήσεις!) αναγκαζόμαστε να επεκτείνουμε τη χρονική διάρκεια της μεταφοράς δεδομένων (αγγλικά στο νηπιαγωγείο! τριγωνομετρία στον παιδικό σταθμό!)