Répression, expulsion et dépossession dans la Grèce de la Nouvelle Démocratie

La dernière attaque contre le mouvement des squats en Grèce est le préambule d’une opération massive de dépossession des logements par le gouvernement de droite.

Theodoros Karyotis

Traduction en français par Thierry Uso  

Publié par Les Possibles, la revue éditée à l’initiative du Conseil scientifique d’Attac.

Dimitris Indares était encore en pyjama lorsque la police a frappé à sa porte dans le quartier de Koukaki, à Athènes, aux premières heures du mercredi 18 décembre. Peu de temps après, il était allongé sur le sol de la terrasse de sa maison, avec une botte de policier des opérations spéciales sur la tête. Lui et ses deux fils adultes ont été battus, menottés, les yeux bandés et placés en garde à vue. Quel était le crime d’Indares ? Il avait refusé de laisser la police passer chez lui sans mandat dans le cadre de son opération d’expulsion du squat qui se trouvait juste à côté.

Le profil d’Indares n’est pas celui d’un squatteur. Un réalisateur de 55 ans, professeur d’école de cinéma, propriétaire d’une maison, politiquement modéré avec des opinions conservatrices, qui travaille dur pour que ses fils puissent aller à l’université. On pourrait dire qu’il est un membre typique de la classe moyenne grecque instruite et un électeur typique du parti de la Nouvelle Démocratie au pouvoir. Ce fait n’a pas empêché la police de porter contre lui des accusations criminelles fabriquées de toutes pièces, accompagnées d’une campagne de diffamation.

Le ministre de la Protection des citoyens a lui-même menti sans vergogne en disant que la police avait un mandat, qu’Indares avait résisté à l’arrestation et avait essayé d’arracher l’arme d’un policier, que ses deux fils étaient dans le squat voisin et avaient attaqué la police. Malgré les nombreux témoignages contraires et la fuite d’un enregistrement audio lorsqu’Indares était détenu qui réfute les accusations, les mensonges du ministre ont été répétés avec force par la machine de propagande du gouvernement : les médias de masse appartenant à une poignée d’oligarques alliés au parti au pouvoir.

Même lorsque Nikos Alivizatos, le médiateur pour la violence policière, nommé quelques mois plus
tôt par le ministre lui-même, a menacé de démissionner à la lumière des preuves de brutalité policière, la presse grand public s’est empressée de qualifier le professeur de droit constitutionnel de gauchiste qui se range du côté des squatteurs.

Le cas d’Indares a eu beaucoup d’échos, avec de nombreuses dénonciations des manipulations policières et gouvernementales. Cependant, le gouvernement et ses faiseurs d’opinion ont refusé de faire marche arrière. Ce qui est préoccupant ici, c’est que cette vague massive de soutien n’est arrivée que lorsque les libertés civiles d’un « père de famille moyen » ont été violées.

Depuis que la Nouvelle Démocratie a remporté les élections avec un programme de « loi et d’ordre » en juillet dernier, la police agit comme une armée d’occupation dans les villes grecques, violant régulièrement les droits de l’homme et la dignité. Détentions arbitraires, tortures, passages à tabac, attaques au gaz lacrymogène, raids dans les cinémas et les boîtes de nuit, humiliation publique, insultes verbales, sont à l’ordre du jour.

Toutefois, tant que la violence arbitraire de la police était dirigée contre les manifestants, les jeunes, les étudiants, les squatteurs, les homosexuels, les immigrés ou les marginalisés, la réaction de l’opinion publique face aux violations flagrantes et quotidiennes des droits de l’homme était au mieux timide. Malheureusement, ces pratiques odieuses sont rendues possibles par le soutien actif ou passif d’une partie de la société grecque qui est convaincue que tous les moyens sont légitimes dans la lutte contre l’ennemi intérieur, même la violation des droits constitutionnels et de la dignité humaine.

Indares lui-même, dans des déclarations à la presse après sa libération en attendant son procès, semblait confus quant à ce qui l’avait vraiment frappé. Il était évidemment consterné par la campagne de diffamation menée contre lui, mais il semblait se considérer comme la victime innocente d’une guerre juste. Dans l’enregistrement audio du moment de son arrestation, qui a fait l’objet d’une fuite, on l’entend reprocher à la police d’« agir comme des anarchistes », alors que la possibilité que des anarchistes s’introduisent chez lui, le battent et l’enlèvent est inexistante. Dans son désir de rester impartial, Indares ne reconnaît pas le caractère arbitraire de la répression policière ni la déformation de la réalité par les médias, tant que des gens ordinaires, pacifiques et travailleurs comme lui, restent à l’abri de cette violence.

Mais ce sont précisément les citoyens ordinaires pacifiques comme lui qui ont le plus à perdre dans ce nouveau cycle de dépossession en Grèce.

Repression, eviction and dispossession in New Democracy’s Greece

The latest attack on the squatting movement in Greece is the preamble for a massive operation of housing dispossession by the right-wing government.

Theodoros Karyotis

First published in ROAR Magazine

Dimitris Indares was still in his pyjamas when the police knocked on his door in the neighborhood of Koukaki, in Athens, in the early hours of Wednesday, December 18. Not long after that, he was lying down on the floor of his home’s terrace, with a Special Operations policeman’s boot on his head. He and his two adult sons were beaten up, handcuffed, blindfolded and taken under police custody. What was Indares’ crime? He had refused to let the police go through his home without a warrant in its operation to evict the squat that was right next door.

Indares’ profile is not that of a squatter. A 55-year old film director and film school teacher, a homeowner, politically moderate with conservative views, working hard to get his sons through university. One could say he is a typical member of the Greek educated middle class and a typical voter of the governing New Democracy party. This fact didn’t stop the police from pressing fabricated criminal charges against him, accompanied by an operation of false accusations and defamation.

The Minister of Citizens’ Protection himself unashamedly lied that the police had a warrant, that Indares resisted arrest and tried to snatch the gun off a police officer, that his two sons were inside the squat next door and had attacked the police. Despite many testimonies to the contrary and a leaked audio recording of the moment Indares was being detained which disproves the accusations, the minister’s fabrications were repeated at full force by the government’s propaganda machine: the mass media owned by a handful of oligarchs allied with the governing party.

Even when Nikos Alivizatos, the Ombudsman for Police Violence appointed a few months earlier by the minister himself, threatened to resign in light of the evidence of police brutality, the mainstream press was quick to dismiss the Constitutional Law professor as a leftist who sides with squatters.

Indares’ case got a lot of publicity, with many denouncing the fabrications. Meanwhile, the government and its opinion makers refused to back down. What is of concern here is that this massive wave of support came only when an “average family man” had his civil liberties violated.

Since New Democracy was elected with a “law and order” agenda last July, the police have been acting like an occupation army in Greek cities, routinely violating human rights and dignity. Arbitrary detentions, torture, beatings, teargas attacks, raids in cinemas and nightclubs, public humiliation, verbal abuse, have been the order of the day.

Even so, as long as the arbitrary violence of the police was directed towards protesters, youth, students, squatters, homosexuals, immigrants or the marginalized, the reaction of the public opinion to daily gross human rights violations was at best timid. Sadly, such abhorrent practices are made possible by the active or passive support of a part of Greek society who have been convinced that in the battle against the internal enemy all means are legitimate, even the violation of constitutional rights and human dignity.

Indares himself, in press statements after he was released pending trial, appeared confused as to what really hit him. He is obviously appalled by the campaign of defamation against him, but he seems to consider himself the innocent victim of a just war. In the leaked audio recording of the moment of his arrest, he is heard reproaching the police of “acting like anarchists,” even though the possibility that anarchists break into his home, beat him up and kidnap him is non-existent. In his desire to remain equidistant, Indares does not acknowledge the arbitrary nature of police repression nor the reality-distorting function of the mass media, as long as peace-loving, hard-working, everyday people like him remain immune from this violence.

But it is precisely peace-loving everyday citizens like him who have most to lose in this new cycle of dispossession in Greece.

Le droit à la ville en période d’austérité

En Grèce, la résistance à l’austérité prend la forme d’une mosaïque de luttes pour un droit à la ville conçu comme l’auto-détermination collective de la vie quotidienne.

Theodoros Karyotis

Publié par ROAR Magazine.

Traduction en français par Thierry Uso

Les Possibles, Numéro 15 - Automne 2017

Il est facile, lorsque l’on parle de la Grèce et de « la crise », de tomber dans le piège de « l’exception grecque ». Après tout, c’est par l’essentialisation du discours orientaliste que l’on a justifié l’austérité et les ajustements structurels : les Grecs sont corrompus, paresseux et enclins à la crise, et doivent être adaptés et civilisés pour leur bien. Il y a aussi le revers à ce regard orientaliste, qui leur reconnait des ressources extraordinaires : les Grecs ont en abondance collectivisme, zèle révolutionnaire ou solidarité, ce qui les rend plus à même de s’organiser et de résister.

Ces deux discours nous empêchent toutefois de voir que les conditions qui ont amené à la crise grecque sont courantes dans de nombreuses parties du monde, que le capital s’oriente vers des politiques d’exclusion et de dépossession, même en son centre, et que la résistance n’incombe pas seulement aux pays du Sud mais va, sous peu, être la seule réponse raisonnable, même au Nord. En fait, la « crise grecque » n’est ni « grecque » - puisque ce n’est qu’un symptôme de la mutation du capitalisme mondial vers un régime d’accumulation, basé sur le choc et la dépossession – ni une crise au sens propre du mot, à savoir un événement extraordinaire. Au contraire, elle représente une nouvelle normalité qui menace de bousculer les fondements mêmes de la coexistence sociale. Cependant, la Grèce a été un endroit privilégié pour observer comment ce changement de paradigme au niveau mondial se joue à l’intérieur des frontières d’un seul État-nation.

Pour comprendre les mécanismes intrinsèques d’un régime d’« accumulation par dépossession », nous devrions porter notre analyse non seulement au niveau macroéconomique, sur les traités, les élections, les référendums, les manifestations et autres événements spectaculaires, mais aussi – et surtout – au niveau microéconomique de la vie quotidienne dans la ville. L’espace urbain est toujours une cristallisation de plus larges relations de pouvoir ; il est constamment façonné et refaçonné par les pouvoirs politique et économique qui visent le contrôle des populations qui y habitent, leur exploitation ou leur exclusion, tout en limitant leurs capacités d’émancipation. Cependant, l’espace urbain peut également devenir ce lieu de coexistence où des liens sociaux et des communautés se forment et où émergent les communs. En fin de compte, la ville peut devenir un lieu de résistance et d’autodétermination, un lieu d’inclusion ; inclusion non seulement dans le sens de droits formels accordés par une instance de pouvoir, mais dans le sens de la pleine participation de toutes les identités et de tous les sujets dans la vie politique, économique et sociale.

Kemer sıkma çağında kent hakkı

Theodoros Karyotis
Kaynak: ROAR Magazine
Çeviri: Bircan Polat

Yunanistan’da kemer sıkma politikalarına karşı direniş, gündelik hayatın kolektif özbelirlenimi olarak tasavvur edilen bir kent hakkı mücadeleleri mozaiğinden oluşmakta.

Yunanistan ve “kriz”den bahsedilirken “Yunan istisnailiği” tuzağına düşmek oldukça kolay. Ne de olsa kemer sıkma ve yapısal uyum politikaları özselleştirici oryantalist anlatılar üzerinden meşrulaştırılıyor: Yunanlar yozlaşmış, tembel ve krize eğilimlidir, dolayısıyla kendi iyilikleri için uyumlandırılmalı ve “adam edilmelidirler.” Öte yandan bu oryantalist yukarıdan bakışın bir de olağanüstü nitelikler atfeden öteki yüzü var: Buna göre Yunanlar, onları örgütlenmeye ve direnmeye daha yatkın kılan bir kolektivizm, devrimci coşku ve dayanışma fazlasına sahip.

Her iki anlatı da bizi “Yunan krizi”ni oluşturan koşulların dünyanın pek çok yerinde yaygın olduğunu, sermayenin kapitalist merkezde bile dışlama ve mülksüzleştirme politikalarına doğru kayması dolayısıyla bu direnişin yalnızca Güneyli halkların ayrıcalığı olmayıp yakında Kuzey’de bile makul tek yanıt haline geleceğini görmekten alıkoymaktadır. Aslında “Yunan Krizi” ne “Yunan”dır—çünkü küresel kapitalizmin şok ve mülksüzleştirmeye dayalı yeni bir birikim rejimine doğru kaymasının yalnızca bir semptomudur—ne de olağandışı bir olaymış gibi, bir “kriz”dir. Bundan ziyade, toplumsal bir arada varoluşun temellerini sarsmakla tehdit eden yeni bir normalliği temsil eder. Bununla birlikte Yunanistan, bu küresel paradigma değişikliğinin tekil ulus-devlet sınırları içerisinde nasıl vuku bulduğunu gözlemlemek için ayrıcalıklı bir nokta arz ediyor.

Καταλονία: Τι Κρύβουν πίσω τους οι Σημαίες (Μια Εικασία)

Η κινητήριος δύναμη του κινήματος καταλανικής ανεξαρτησίας είναι η δυσαρέσκεια που γεννά η κρίση και η επιθυμία για μια ουσιαστική αλλαγή.

Amador Fernández-Savater*

Πρώτη δημοσίευση στο El Diario 

Mετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης

Δημοσιέυτηκε στα ελληνικά στη Βαβυλωνία

Αγαπητέ Δ.,

Στο μήνυμά σου με ρωτάς «πώς βλέπω, από κοντά, αυτό που συμβαίνει στην Καταλονία». Σίγουρα είμαι λίγο πιο κοντά από εσένα, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό με βοηθάει να κατανοήσω με σαφήνεια τι συμβαίνει. Ούτε οι φίλοι μου που ζουν εκεί στην Καταλονία δεν το κατανοούν. Ίσως δεν είναι θέμα απόστασης, αλλά απλά είναι δύσκολο «το ζήτημα» (έτσι το αποκάλεσε ο δημοσιογράφος Guillem Martínez σε μια σειρά από χρονικά που σου συστήνω να διαβάσεις).

Θα μοιραστώ μαζί σου λοιπόν μερικές από τις διαισθήσεις που έχω εγώ εδώ στη Μαδρίτη, έναν τόπο που επηρεάζεται πολύ από την κατάσταση αυτή. Δεν είναι καν υποθέσεις, αλλά απλές εικασίες που δεν θα τολμούσα να εκφράσω δημόσια (επειδή «το ζήτημα» δεν μας επιτρέπει να θέτουμε ερωτήσεις, αλλά μόνο να «παίρνουμε θέση»), αλλά έτσι μεταξύ μας μπορούμε να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε ελεύθερα.

Παρουσιάζω παρακάτω τις εικασίες μου, ελπίζω η ανάγνωσή τους να σε βοηθήσει (εμένα και μόνο που τις έγραψα με βοήθησε). Μην τις παίρνεις πολύ στα σοβαρά (ήδη σε φαντάζομαι να μου λες «κάτι καινούριο μας είπες») και, φυσικά, ψάξε κι άλλες απόψεις, άκου και διάβασε όσα μπορείς περισσότερα.

Δυσαρέσκεια

Συνοψίζω την άποψη μου: έχουμε δεχτεί επιθέσεις στο επίπεδο της οικονομίας, αλλά απαντάμε στο επίπεδο της πολιτικής. Κάτι παρόμοιο είχε ήδη συμβεί μεταξύ του 15Μ, του κινήματος των πλατειών του 2011, και την άνοδο του Podemos. Τι εννοώ: πιστεύω ότι το σημερινό κίνημα ανεξαρτησίας έχει να κάνει περισσότερο με τη δυσαρέσκεια που γεννά η κρίση και με την απόρριψη του ισπανικού πολιτικού συστήματος παρά με τον καταλανικό εθνικισμό. Αν το δεις από αυτή την οπτική, αλλάζουν όλα.

Μια διαφορετική οπτική για την κατανόηση της καταλανικής διαμάχης

Ο καταλανισμός ανοίγει σημαντικά ζητήματα στο ισπανικό πολιτικό σκηνικό, αλλά περιλαμβάνει μεγάλες και άλυτες αντιφάσεις. Αποφεύγοντας τις απλουστευτικές αναλύσεις περί εθνικισμού, οφείλουμε να μελετήσουμε τον καταλανισμό σε όλη την πολυπλοκότητα του, να αναγνωρίσουμε τους περιορισμούς του και να διερευνήσουμε τα πεδία αγώνα που ανοίγει.

Θοδωρής Καρυώτης

Οκτώβριος 2017

Δημοσιεύτηκε στο πολιτικό περιοδικό Βαβυλωνία

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η τοπική κυβέρνηση της Καταλονίας μόλις έχει διακηρύξει την ανεξαρτησία της, ή όπως λένε οι ίδιοι οι καταλανιστές, την «ρεπούμπλικα». Από την πλευρά της η κεντρική κυβέρνηση της Μαδρίτης έχει ενεργοποιήσει το άρθρο 155 του Συντάγματος, καταλύοντας την αυτοκυβέρνηση της περιοχής, καθαιρώντας όλους τους τοπικούς άρχοντες και αναλαμβάνοντας κεντρική διαχείριση όλων των θεσμών μέχρι τις εκλογές που προκηρύχτηκαν για τις 21 Δεκεμβρίου. Η κατάσταση δείχνει να οδηγείται στην κλιμάκωση: από τη μία, η κεντρική κυβέρνηση έχει αρχίσει ήδη να αναπτύσσει τα σώματα ασφαλείας και να χρησιμοποιεί το ποινικό σύστημα για να επιβάλει το άρθρο 155 – στους 1000 τραυματίες της 1ης Οκτωβρίου έχουν προστεθεί ήδη μια πενηντάδα δικογραφίες με εκατοντάδες κατηγορούμενους, και δύο πολίτες προφυλακισμένοι με την κατηγορία της «ενθάρρυνσης της κινητοποίησης»• από την άλλη, η καταλανική κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να προχωρήσει στην «ίδρυση» του ανεξάρτητου κράτους, παρόλο που τυπικά δεν έχει πια καμία εξουσία και το μόνο μέσο που έχει στην διάθεση της είναι η λαϊκή κινητοποίηση.

Ελευθεριακοί και αριστεροί ριζοσπάστες παρακολουθούν με αμηχανία τη διαμάχη. Τι έχει συμβεί, αναρωτιέται για παράδειγμα ο αναρχικός Τομάς Ιμπάνιεθ, ώστε κάποια από τα μαχητικότερα τμήματα της κοινωνίας να έχουν περάσει από τον αγώνα ενάντια στην καταλανική άρχουσα τάξη σε συμμαχία μαζί της; Προφανώς ο καταλανικός εθνικισμός υποκινείται από την θέληση των πολιτικών και οικονομικών ελίτ για μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας. Εξίσου προφανές είναι ότι οποιαδήποτε έκκληση για εθνική ενότητα απέναντι στον «εχθρό» έχει ως αποτέλεσμα την εμπλοκή των υποτελών τάξεων στα παιχνίδια εξουσίας των ισχυρών και στην απομάκρυνση από την προοπτική μιας διεθνιστικής χειραφέτησης.

Οπωσδήποτε η λαϊκή κινητοποίηση γύρω από μια εθνική ταυτότητα δεν μπορεί να έχει πραγματικά χειραφετητικά αποτελέσματα, αφού γεννάει ένα "μέσα" και ένα έξω, ένα "εμείς" και ένα "οι άλλοι". Όχι μόνο διαιρεί τις υποτελείς τάξεις με τεχνητές διαχωριστικές γραμμές, αλλά και δεν αφήνει περιθώριο για αμφισημία, αντιπαράθεση ή σύγκρουση μέσα στο «εθνικό μπλοκ»• νομιμοποιεί έτσι και διευκολύνει την εκμετάλλευση των υποτελών τάξεων από τις εθνικές ελίτ.

Όσο προφανείς είναι οι παραπάνω αναλύσεις, άλλο τόσο ανεπαρκείς είναι για την κατανόηση της πραγματικής δυναμικής και προοπτικής του κινήματος ανεξαρτησίας της Καταλονίας, αφού δεν έχουν σαν αφετηρία μια ανάγνωση των πραγματικών διλλημάτων και συνθηκών που αντιμετωπίζουν, τόσο συγχρονικά όσο και διαχρονικά, τα κοινωνικά κινήματα στην Καταλονία. Θα κάνω εδώ μια απόπειρα να προσφέρω 5 «αιρετικές» ιδέες για μια διαφορετική κατανόηση της διαμάχης:

The Right to the City in an Age of Austerity

In Greece, resistance to austerity comprises a mosaic of struggles for a right to the city, conceived as the collective self-determination of everyday life.

Theodoros Karyotis

First published in ROAR Magazine, Issue #6

When talking about Greece and “the crisis,” it is easy to fall in the trap of “Greek exceptionalism.” After all, it is through essentializing orientalist narratives that austerity and structural adjustment have been justified: the Greeks are corrupt, lazy and crisis-prone, and they should be adapted and civilized for their own good. There is a flipside to the orientalist gaze, however, which ascribes extraordinary qualities to the other: the Greeks have a surplus of collectivism, revolutionary zeal or solidarity, which makes them more likely to organize and resist.

Both these narratives prevent us from seeing that the conditions that brought about the “Greek crisis” are prevalent in many parts of the world, that capital is moving towards policies of exclusion and dispossession even in the capitalist center, and that resistance is not the prerogative of southern peoples, but will soon be the only reasonable response even in the north. In fact, the “Greek crisis” is neither “Greek” — since it is only a symptom of the shift of global capitalism towards a new regime of accumulation based on shock and dispossession — nor is it a “crisis” in the sense of an extraordinary event. Instead, it represents a new normality that threatens to shake the very foundations of social coexistence. Nevertheless, Greece has been a privileged spot for observing how this global paradigm shift plays out within the boundaries of a single nation-state.

To understand the inner workings of the “accumulation by dispossession” regime, we would have to focus our analysis not only on macroeconomics, negotiations, elections, referendums, protests and other spectacular events, but also — and especially — on the micro-level of everyday life in the city. The urban space is always a crystallization of broader relations of power; it is constantly formed and reformed by political and economic powers to ensure the control of the populations inhabiting it, facilitate their exploitation or exclusion, and constrain their possibilities of empowerment. The urban space, however, can also become a place of coexistence — a place where social bonds and communities are formed, where commons emerge. Ultimately, it can become a place of resistance and self-determination, a place of inclusion; inclusion not only in the sense of formal rights granted by an instance of power, but in the sense of full participation of all different identities and subjects in political, economic and social life.

Land grabbing, useless infrastructure works, gentrification and urban renewal, commodification of basic human needs such as housing, food, water and healthcare, evictions and displacement, xenophobia, militarization and increased surveillance are central elements of the policies of dispossession, implemented within the urban space at the expense of the popular classes. Resistance to these policies comprise a mosaic of struggles for a “right to the city,” conceived not as a guarantee of individual resources or opportunities, but as an affirmation of the collective self-determination of everyday life.

A BRIEF HISTORY OF URBAN SPACE IN GREECE

To make sense of the urban struggles that have proliferated in Greece since 2008, we should understand the process of formation of Greece’s cities in the second half of the twentieth century. Greek cities burgeoned in the 1950s when rapid industrialisation combined with the destruction and animosity left behind by the Civil War (1946-1949) drove rural populations to the urban centers. Lax planning laws, along with a legal arrangement that allowed small property owners to erect high-rise buildings — ultimately at the benefit of constructors and their political patrons — are factors that determine the urban landscape to this day.

H Βενεζουέλα «εκ των έσω»: 7 σημεία-κλειδιά για την κατανόηση της τρέχουσας κρίσης

Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την κρίση στην Βενεζουέλα αν δεν αναλύσουμε συνολικά τους "ενδογενείς" παράγοντες που δεν προβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης. Παρουσιάζουμε εδώ επτά σημεία-κλειδιά προς κατανόηση της κατάστασης, αναλύοντας όχι μόνο την αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αλλά επίσης και τις διαδικασίες που εκτυλίσσονται στους πολιτικούς θεσμούς, στον κοινωνικό ιστό και στα οικονομικά κυκλώματα.

Emiliano Teran Mantovani

Μετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης

Δημοσιεύτηκε στο πολιτικό περιοδικό "Βαβυλωνία"

Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την κρίση στην Βενεζουέλα αν δεν αναλύσουμε συνολικά τους "ενδογενείς" παράγοντες που δεν προβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης. Προσφέρουμε εδώ επτά σημεία-κλειδιά για την τρέχουσα κρίση, υπογραμμίζοντας ότι για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα απαιτείται αφενός να λάβουμε υπόψη την εξωτερική παρέμβαση, αφετέρου να κατανοήσουμε ότι η έννοια της «δικτατορίας» ούτε περιγράφει με ακρίβεια την περίπτωση της Βενεζουέλας ούτε και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της χώρας αυτής . Αντίθετα, προτείνουμε ότι το κοινωνικό συμβόλαιο, οι θεσμοί και η επίσημη οικονομία της χώρας καταρρέουν, και ότι οι πολιτικές διαδικασίες στην τρέχουσα κατάσταση διέπονται από την βία, μέσω διαφόρων ανεπίσημων μηχανισμών, έκτακτων και υπόγειων. Θεωρούμε ότι ο κοινός ορίζοντας των δύο κομμάτων εξουσίας είναι ο νεοφιλελευθερισμός, ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ιστορική κρίση του εισοδηματικού καπιταλισμού της Βενεζουέλας και ότι οι κοινότητες, οι λαϊκές οργανώσεις και τα κοινωνικά κινήματα αντιμετωπίζουν μια προοδευτική διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Σαφώς, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αντιμετώπίζουν τηε Βενεζουέλα με ιδιαίτερο τρόπο. Αναμφίβολα, υπάρχουν πολλές διαστρεβλώσεις, πολύς μανιχαϊσμός, πολλή συνθηματολογία, πολλές παραλείψεις.

Πέρα από τις μονομερείς αφηγήσεις αφενός της «νεογλώσσας» των ΜΜΕ που ερμηνεύουν οτιδήποτε συμβαίνει στην χώρα με όρους «ανθρωπιστικής κρίσης», «δικτατορίας» ή «πολιτικών κρατουμένων», και αφετέρου της "ηρωικής" Βενεζουέλας του «σοσιαλισμού» και της «επανάστασης» που μιλά με όρους «οικονομικού πολέμου» ή «ιμπεριαλιστικών επιθέσεων», υπάρχουν πολλά άλλα ζητήματα, υποκείμενα και διαδικασίες που παραμένουν αόρατα, και που ουσιαστικά συγκροτούν την εθνική πολιτική σκηνή. Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την κρίση στην Βενεζουέλα χωρίς να αναλύσουμε αυτούς τους "ενδογενείς" παράγοντες .

Το πλαίσιο δράσης και ερμηνείας που βασίζεται στην λογική «φίλος-εχθρός» εξυπηρετεί περισσότερο την αντιπαράθεση μεταξύ των ελίτ των πολιτικών κομμάτων και των οικονομικών ομάδων παρά τα βασικά συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων ή την υπεράσπιση των κοινών αγαθών. Είναι απαραίτητο να προσφέρουμε μια σφαιρική εικόνα της κρίσης και της εθνικής διαμάχης, από την οποία μπορούν να προκύψουν και οι κατευθυντήριες γραμμές για την υπέρβαση ή την αντιμετώπιση της παρούσας κατάστασης.

Παρουσιάζουμε λοιπόν εδώ επτά σημεία-κλειδιά προς κατανόηση της κατάστασης, αναλύοντας όχι μόνο την αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αλλά επίσης και τις διαδικασίες που εκτυλίσσονται στους πολιτικούς θεσμούς, στον κοινωνικό ιστό και στα οικονομικά κυκλώματα, ενώ ταυτόχρονα αναλύουμε τις επιπτώσεις τόσο του νεοφιλελευθερισμού όσο και των τοπικών μορφών διακυβέρνησης και διοίκησης.

Criminalizing solidarity: The Greek state's war on the movements

Theodoros Karyotis

July 2016

First published at roarmag.org

In the early morning of July 27, refugee families and supporters who were sleeping at Thessaloniki’s three occupied refugee shelters — Nikis, Orfanotrofeio and Hurriya — were woken up by police in riot gear. In a well-orchestrated police operation, hundreds of people were detained. Most occupants with refugee status were released, while some were transported to military-run refugee reception centers. The rest of the occupants, 74 people of more than a dozen different nationalities, were taken into police custody.

Immediately after Orfanotrofeio was evacuated, bulldozers marched in and demolished the building, an abandoned orphanage “donated” five years ago to the enterprising Greek Orthodox Church by a previous government. Under the rubble were buried tons of clothes, foodstuffs and medicine collected there by grassroots solidarity structures to be distributed to refugee families in need. Hours later, No Border Kitchen, an autonomous structure providing food to refugees in the island of Lesvos, was also forcefully evicted by the police.

On the next afternoon, the 74 occupants of the three occupied shelters were transported to Thessaloniki’s courthouse in handcuffs by heavily armed police, where they were cheered upon entering by hundreds of supporters, despite the debilitating heat of the Greek summer. The nine occupants of Nikis squat were condemned to four-month suspended sentences for occupation of a public building. The trials of the 65 occupants of the Orfanotrofeio and Hurriya shelters were postponed due to lack of interpreters; everyone was provisionally freed. Charges include “disruption of household peace” and “damage to property” — this last one an accusation fabricated by greedy owners who demand large compensations for supposed damages to their long-abandoned and unused buildings.

The response of the movements to the attack was swift and included the symbolic occupations of the headquarters of the governing Syriza party in Thessaloniki and other cities; marches and protests all over the country; the occupation of the Drama School of the local university, to be transformed into a center of struggle; and the rescuing of the refugees who were transferred from the occupied shelters to refugee camps — most of them vulnerable — back to safe places. To that we should add the mobilization of a big volunteer legal team to organize the defense of dozens of activists in three separate trials.

Nevertheless, the response was asymmetrical, as by Wednesday’s operation the police liquidated in just one day a great part of the infrastructure patiently constructed by the grassroots movement for solidarity with refugees over the last year. The raid and eviction of the three occupied refugee shelters thus marks another episode in the undeclared war of the Greek government against grassroots solidarity efforts.

HUMANITY IN SPITE OF EVERYTHING

Since the summer of 2015, when Greece became the main path to Europe for people fleeing war, repression and poverty in Asia and Africa, the refugees who crossed the country encountered the Greek people, who had endured five years of austerity shock treatment, who had seen their lives degraded and their social, political and labor rights vanishing in a very short period of time.

Despite the hardship, the ordeal of the refugees was generally not met with xenophobic reflexes, but with authentic empathy and solidarity on behalf of the population. The voices of the extreme right — which only a few years back had been organizing pogroms against immigrants in collusion with the armed forces — were marginalized, and Greek society generally demonstrated an outpouring of solidarity towards the immigrants.

Τα κοινά της πόλεως

Αναδημοσιεύουμε εδώ ένα σύντομο αλλά οξυδερκές κείμενο του Γιώργου Λιερού. Το βιβλίο του "Κοινα, κοινότητες, κοινοκτημοσύνη, κομμουνισμός" κυκλοφορησε μόλις απο τις "Εκδόσεις των Συναδέλφων".

Γιώργος Λιερός

  Τα κοινά της πόλεως, είναι η πολιτική ζωή μιας δημοκρατικής πολιτείας. Στην καθομιλουμένη, παίρνω μέρος στα κοινά, σημαίνει συμμετέχω στην πολιτική, σε μια πολιτική δημοκρατική, ανοιχτή στη συμμετοχή. Με αυτήν ακριβώς την έννοια, χρησιμοποιεί τον όρο «τα κοινά», η Άρεντ: τα κοινά είναι η δημόσια σφαίρα, η οποία διακρίνεται από την  ιδιωτική. Πιο συγκεκριμένα – σύμφωνα με την Άρεντ – οτι δηλώνει ο όρος δημόσιο, είναι η δημόσια εμφάνιση και ο «κοινός κόσμος». Ο «κοινός κόσμος», δεν είναι παρά ο κόσμος «στην έκταση που είναι κοινός για όλους μας και διακρίνεται από τον χώρο που κατέχουμε ιδιωτικά μέσα σ’ αυτόν»˙ είναι ο δημιουργημένος από τον άνθρωπο κόσμος και «όσα συμβαίνουν μεταξύ εκείνων που τον κατοικούν από κοινού»˙ «ένας κόσμος πραγμάτων» (που έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής) ο οποίος «συνδέει και συγχρόνως χωρίζει τους ανθρώπους». Σύμφωνα με την ορολογία που εισάγει ο Δ. Κωτσάκης και στο πνεύμα της προσσέγγισης του, θα μπορούσαμε να πούμε οτι τα κοινά της πόλεως, είναι τα κοινά διά των οποίων συγκροτείται το πλήθος σε δημόσιο σώμα˙ οτι έχουν να κάνουν με το «καθολικό μέρος του κοινού χώρου που απαιτείται προκειμένου ο κοινός χώρος να ολοκληρωθεί ως  χώρος της άμεσης δημοκρατίας».

*

Τα κοινά είναι οι δωρεές της φύσης, τα δάση, οι παραλίες, ο αέρας και το νερό, τα οποία είναι γνωστά ως «τα κοινά της πάσι» ήδη από την εποχή του αρχαίου ρωμαικού δικαίου. Είναι οπωσδήποτε η συνεταιριστική διαχείριση κοινων πόρων, τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης, τα κοινά αγαθά, τα κινήματα πολιτών που μετατρέπουν την κρατική ιδιοκτησία σε δημόσια κτήση. Είναι η αυτοοργάνωση της κοινωνίας, η όλη δημόσια και συλλογική ζωή σε διάκριση από την πολιτειακή εξουσία και την αγορά.

Video: "Towards a radical cooperativism against the crisis of imagination" - Athens Biennale 2015

A needs-based economy and a radical cooperativism can help us overcome not only the tyranny of the market, but also our own inability to imagine our welfare outside of it.

Athens Biennale 2015-2017 "OMONOIA"

Synapse 1: Introducing a laboratory for production post-2011

Session I: Alternative Economies

Panel B - Cooperativism: Florent Berlioux, Theodoros Karyotis, Sharryn Kasmir

This session explored four institutions of human economy – alternative currencies, cooperativism, urban welfare and commons – and reflected on how these forms can become permanent and sustainable alternatives.

Οι ανακτημένες επιχειρήσεις δώδεκα χρόνια μετά

Το παρακάτω κείμενο είναι η εισαγωγή του του βιβλίου "Οι ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής" του αργεντινού ερευνητή Αντρές Ρουτζέρι. Κυκλοφόρησε στα τέλη του 2014 ως συνεκδοση των συνεργατικών εγχειρημάτων Εκδόσεις των Συναδέλφων και Ακυβέρνητες Πολιτείες. Μετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης

Φωτογραφίες: Andrés Lofiego

Τον Απρίλιο του 2002 στη γειτονιά Πομπέσα, όπως και σε πολλά άλλα εργοστάσια και επιχειρήσεις της πόλης του Μπουένος Άιρες στο παρελθόν, μια εργασιακή διαμάχη είχε ως αποτέλεσμα την παρουσία 8 οχημάτων των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας έξω από το εργαστήρι γραφικών τεχνών Gaglianone, απέναντι σε 8 εργάτες που βρίσκονταν μέσα περιφρουρώντας το κτίριο και τα μηχανήματα. Μέσα στο κτίριο βρίσκονταν επίσης δεκάδες γείτονες, μέλη λαϊκών συνελεύσεων, αγωνιστές και εργαζόμενοι άλλων ανακτημένων επιχειρήσεων με σκοπό να στηρίξουν τους εργαζόμενους αυτού που αργότερα ονομάσθηκε Συνεταιρισμός Γραφικών Τεχνών Chilavert, μιας από τις πιο εμβληματικές ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής.

Η Chilavert τελούσε υπό κατάληψη για οκτώ μήνες. Η υποβάθμιση της εταιρείας από την εργοδοσία είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν. Σταδιακά άρχισαν να επιδεινώνονται οι συνθήκες εργασίας: σταμάτησαν οι επενδύσεις και η συντήρηση των μηχανημάτων, άρχισαν οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των μισθών, οι απολύσεις, η πληρωμή με κουπόνια. Από τους 30 εργαζόμενους που απασχολούσε η Gaglianone πριν από χρόνια απέμειναν και πρωταγωνίστησαν στις εξελίξεις 8· αυτοί αναγκάστηκαν να εξαπολύσουν έναν σκληρό και δύσκολο αγώνα έως ότου το Κοινοβούλιο της Πόλης του Μπουένος Άιρες εγκρίνει την προσωρινή απαλλοτρίωση της εταιρείας υπέρ των εργαζομένων στις 17 Οκτωβρίου του 2002. Εν τω μεταξύ η παραγωγή είχε ήδη ξεκινήσει ξανα χάρη στην αλληλεγγύη των πελατών και των γειτόνων. Το πρώτο βιβλίο που τυπώθηκε υπό εργατική αυτοδιαχείριση ήταν το ¿Qué son las asambleas populares? («Τι είναι οι λαϊκές συνελεύσεις;»), το οποίο έβγαλαν κρυφά από το εργαστήριο αποφεύγοντας τη μόνιμη αστυνομική επιτήρηση που –με δικαστική απόφαση– είχε ως σκοπό να εμποδίσει την είσοδο και έξοδο υλικού από το τυπογραφείο. Μέσα από μια τρύπα στον τοίχο ενός γείτονα τα βιβλία φυγαδεύτηκαν χωρίς να δημιουργηθούν υποψίες και έτσι το επεισόδιο αυτό απέκτησε μια θέση στο έπος της Chilavert.

Chronicles of a Defeat Foretold

SYRIZA’s crash landing exposed broken promises, lost opportunities and a bitter divorce with the movements. The future now lies with the commons.

Theodoros Karyotis

First published at ROAR Magazine

When viewed from the outside, the relationship of the SYRIZA party with the grassroots movements that have been resisting austerity on the ground in the past five years can easily be idealized. After all, both were responses to a barbaric attack on the Greek popular classes, and both aimed to put an end to neoliberal structural adjustment. A closer examination, however, demonstrates the fundamental differences between the two projects, and can reveal that their confluence was a mere marriage of convenience that ended in a bitter divorce.

Does this engagement of the grassroots with political power always have to end in disappointment? Is there anything a “progressive” government can do to expand the field of action for emancipatory efforts through the promotion of social self-initiative? Is the state an appropriate instrument of social change for those who seek to transform everyday life and social relations from the bottom up?

CRASH LANDING

The crash landing of the once meteoric SYRIZA project has been a traumatic event not only for the Greek middle and lower classes, which had deposited a lot of their hopes on the promises of the party to reverse the Troika’s nefarious austerity measures, but also for the European left, which envisioned a change of course for the project of European integration, and saw in the face of ambitious Alexis Tsipras a leader who would be up to the task.

It is now painfully clear that, despite the Greek government’s intentions, the strategy of pursuing a reversal in the terms of austerity without breaking with the institutions of neoliberal domination—the EU, the Eurozone and the IMF—has backfired.

Συνέντευξη Οουβίνια: Δεν είναι οι πολιτικές οργανώσεις αυτές που θα κάνουν την επανάσταση αλλά οι λαοί

Ο αργεντινός Ερνάν Οουβίνια είναι μέλος του Λαϊκού Κινήματος “Η Αξιοπρέπεια”, μιας οργάνωσης που αγωνίζεται για την πολιτική και οικονομική αυτονομία και για την υπέρβαση του καπιταλισμού μέσα από τη λαϊκή πρωτοβουλία και αυτοδιάθεση.

Συνέντευξη/μετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης

Δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο του πολιτικού περιοδικού Βαβυλωνία.

Β: Στην Ευρώπη, το αργεντίνικο λαϊκό κίνημα έγινε γνωστό στο πλαίσιο της κρίσης του 2001, όταν ο λαός απάντησε στη νεοφιλελεύθερη επέλαση με οδοφράγματα, καταλήψεις εργοστασίων, ισχυρές πορείες διαμαρτυρίας, αλλά και με την εξάπλωση της οριζόντιας οργάνωσης στις γειτονιές. 14 χρόνια αργότερα, ποια είναι η παρακαταθήκη που έχει αφήσει το 2001 και πώς έχει εξελιχθεί το κίνημα από τότε;

Ερνάν Οουβίνια: Η λαϊκή εξέγερση του 2001 ήταν ένα ορόσημο. Η δική μας οργάνωση δεν δημιουργήθηκε το 2001, αλλά προϋπήρχε, ωστόσο το 2001 ήταν μια κρίσιμη καμπή, γιατί τότε αναδύθηκαν νέοι τρόποι πολιτικής δράσης, νέες οργανώσεις, νέα κινήματα, νέα υποκείμενα. Μεταξύ αυτών, προφανώς, τα ανακτημένα εργοστάσια, διάφορα τοπικά κινήματα, συνελεύσεις γειτονιάς, ιθαγενικές και αγροτικές οργανώσεις, οργανώσεις λαϊκής εκπαίδευσης, λαϊκής καλλιτεχνικής δημιουργίας: όλες αυτές είναι διαφορετικές εκφάνσεις μιας νέας αριστεράς της οποίας αισθανόμαστε μέρος, και την οποία στηρίζουμε.

Ενώ αρχικά τα κινήματα των πικετέρος είχαν μια ισχυρή εδαφική βάση, επικεντρωμένη στην οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας στις περιφέρειες των μεγάλων πόλεων, σταδιακά αρχίσαμε να διατυπώνουμε ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο, δηλαδή να προχωράμε πιο περά από τα επιμέρους αιτήματα των αγώνων. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι το 2003, με την άνοδο του Νέστορ Κίρσνερ στην εξουσία, παρατηρείται μία σταδιακή οικονομική ανάκαμψη και έτσι το πρόβλημα της ανεργίας σταματάει πλέον να αποτελεί κεντρικό άξονα των αγώνων. Εμείς αρχίσαμε να δημιουργούμε χώρους που αποκαλούμε «προεικονιστικούς»: κοινοτικά συσσίτια, παραγωγικά εγχειρήματα, χώρους εκπαίδευσης, λαϊκά αυτοδιαχειριζόμενα σχολεία για νέους και ενήλικες στηριγμένα στην  απελευθερωτική παιδαγωγική, κοινοτικούς λαχανόκηπους, ένα τηλεοπτικό σταθμό, δύο κοινοτικά ραδιόφωνα, κοινοτικά κέντρα υγείας στις γειτονιές, εργατικούς συνεταιρισμούς, κέντρα θεραπείας για την κατάχρηση ουσιών, κέντρα ημέρας για παιδιά.

Η προεικόνιση αποτελεί για εμάς τη ραχοκοκαλιά του επαναστατικού προτάγματος. Η παραδοσιακή αριστερά, πάντα πρότεινε το αντίστροφο: πρώτα να καταλάβουμε την εξουσία και στη συνέχεια να προσπαθήσουμε να μετασχηματίσουμε τις κοινωνικές σχέσεις, την καθημερινή ζωή. Αυτό που προτείνουμε εμείς είναι η αντίστροφη πορεία: να ξεκινήσουμε την οικοδόμηση αυτών των νέων κοινωνικών σχέσεων στο παρόν, στην καθημερινότητα, σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Και αυτό αποτελεί πρόκληση, γιατί στην αργεντίνικη πραγματικότητα η αγορά και το κράτος έχουν πολύ έντονη παρουσία, και έτσι η οικοδόμηση της αυτονομίας, η οποία είναι άλλος ένας κεντρικός άξονας της οργάνωσής μας, είναι μια αντιφατική διαδικασία.

Greece, when the social movements are all that is left

Skyrocketing abstention, social demobilisation and an impending wave of harsh austerity measures call for critical reflection after Syriza’s victory.

Theodoros Karyotis

September 2015
First published at opendemocracy.net

There is nothing to celebrate, really. Maybe the European leftists who arrived in Athens to support Tsipras are justified to celebrate, since they have a vision of Syriza that is external and more often than not romanticised. As far as Greeks are concerned, no one can doubt that there are honest and well-meaning left-wing people who have voted for Syriza or are even (still) members of Syriza. But after the developments of the last few months the last thing they want to do is celebrate.

Syriza's electoral slgan on a bus stop: "Hope is coming"
Graffiti underneath: "I was just waiting for the bus"

How can they celebrate, when tomorrow the new Syriza-led government has to enforce and oversee the implementation of a harsh attack on nature and the popular classes, having given up its capacity to legislate without the tutelage of Brussels and Berlin, and being under constant financial blackmail by the creditors?

Left-wing pragmatism and social demobilisation

Tsipras' new "selling point" is his fight against corruption and the oligarchy, since his newly-adopted "pragmatism" dictates that he cannot anymore fight against austerity and neoliberal restructuring. Thus, the horizon of left-wing politics in Greece has become an "austerity with a human face", a "less corrupt" and "more just" enforcement of neoliberal barbarity.

Unfortunately, in the coming months we are going to witness Tsipras' "political maturity" and "pragmatism" extending to ever new areas: Pragmatism dictates that you cannot fight against those who own all the wealth and the mass media in Greece, that you cannot shut down the disastrous gold mine in Skouries, that you have to privatise the water companies after all, that you cannot permit worker occupations like VIOME to challenge private property, that you have to deal with protest and dissent deploying the forces of public order.

In short, left-wing pragmatism is going to achieve everything that right-wing arrogance could not, that is, to subdue a population that has been fighting against neoliberal barbarity for 5 years.

Αριστερός πραγματισμός, εκλογική αποχή και κοινωνική αποστράτευση: μια ευκαιρία για αναστοχασμό στο εσωτερικό των κινημάτων

Η πρωτοφανής αποχή, η κοινωνική αποκινητοποίηση και το επικείμενο κύμα σκληρών μέτρων λιτότητας καλούν για κριτικό αναστοχασμό μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Θοδωρής Καρυώτης,

Σεπτέμβρης 2015
Πρώτη δημοσίευση στα Αγγλικά στο opendemocracy.net

Πραγματικά, δεν έχουμε κανένα λόγο να πανηγυρίσουμε το θρίαμβο της αριστεράς στις εκλογές της Κυριακής. Οι Ευρωπαίοι αριστεριστές που έφτασαν στην Αθήνα για να υποστηρίξουν τον Τσίπρα έχουν δικαιολογία για να γιορτάσουν, αφού έχουν μια εξωτερική οπτική του ΣΥΡΙΖΑ, τις περισσότερες φορές εξιδανικευμένη. Σε ό,τι αφορά τους Έλληνες, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι υπάρχουν έντιμοι και καλοπροαίρετοι άνθρωποι που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμη είναι και μέλη του. Ωστόσο, μετά τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών, το τελευταίο πράγμα που θα θέλουν να κάνουν αυτές τις μέρες είναι να πανηγυρίσουν.

Πώς μπορούν να το κάνουν, όταν από αύριο η κυβέρνηση με κορμό το Σύριζα θα ξεκινήσει την εφαρμογή ενός προγράμματος δομικής προσαρμογής που θα εξαπόλύσει σκληρή επίθεση στη φύση και τα λαϊκά στρώματα; Μια κυβέρνηση που έχει ήδη παραιτηθεί από την δυνατότητα να νομοθετεί ανευ κηδεμόνα, και η οποία βρίσκεται υπό συνεχή οικονομικό εκβιασμό από τους πιστωτές.

Αριστερός πραγματισμός και κοινωνική αποστράτευση

Το νέο σλόγκαν του Αλέξη Τσίπρα είναι η πάλη ενάντια στη διαφθορά και την ολιγαρχία, αφού ο νεοαποκτηθέντας του «πραγματισμός» του απαγορεύει πλέον να αντιμάχεται τα μνημόνια, τη λιτότητα και τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση. Έτσι, ορίζοντας της αριστεράς στην Ελλάδα έχει γίνει η "λιτότητα με ανθρώπινο πρόσωπο", η επιβολή της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας με “κοινωνική δικαιοσύνη” και “χωρίς διαφθορά”.

Η λύση είναι (τελικώς) στα χέρια μας ή 'τι κάνουμε τώρα που οι σωτήρες μας τελείωσαν'

Aν δεν μπορεί η κυβέρνηση της Αριστεράς να κάνει την επανεκκίνηση της οικονομίας και την αναδιανομή του πλούτου, θα πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας, αυτοδιαχειριζόμενοι τη γη και τα εργοστάσια.

Κώστας Λεγάκης

(μέλος εργασιακής κολεκτίβας)

16/7/2015

Habemus Μνημόνιο 3, λοιπόν. Συνθηκολόγηση; Υποταγή; Ξεπούλημα; Προδοσία; Αναγκαιότητα; Αν διαβάσει κανείς λίγο ψύχραιμα την πορεία των πραγμάτων από την αρχή της κρίσης, το 2010, έως σήμερα, θα διαπιστώσει ότι επρόκειτο μάλλον για μια προδιαγεγραμμένη και αναπόφευκτη κατάληξη. Και για αυτή την κατάληξη έχουν ευθύνες όλες οι συνιστώσες του κινήματος: Η Αριστερά όλων των αποχρώσεων, η Αναρχία όλων των αποχρώσεων επίσης, οι ανένταχτοι, αλλά και ο λαός ο ίδιος, οι πάντες. Δεν πρόκειται για ένα άλλο «μαζί τα φάγαμε». Είναι προφανές ότι η κυβερνητική Αριστερά και η αριστερίστικη γκρούπα δεν έχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Όμως το όλον κίνημα θα πρέπει πλέον να δει τα λάθη του, τις παραλείψεις του, τις εμμονές του και να χαράξει μια νέα πορεία στις νέες συνθήκες.

Από την επίσημη έναρξη της κρίσης, το 2010 η Αριστερά είδε το πρόβλημα «τεχνικά». Αναλύσεις επί αναλύσεων, Βαρουφάκηδες, Λαπαβίτσες, Καζάκηδες και λοιποί «εθνικοί οικονομολόγοι» –αλλά και πιο πολιτικοί (Σταθάκης, Δραγασάκης, Τσακαλώτος κ.ά.)– έγιναν οι νέοι σούπερ σταρ. Ο καθένας είχε και από μία μαγική συνταγή, που θα έλυνε με τεχνικό τρόπο το πρόβλημα. Με αλλαγή νομίσματος, με διαγραφή του χρέους, με αναδιάρθρωση, με ομόλογα με, με, με... Κι εμείς παρακολουθούσαμε εκστασιασμένοι τα φωτεινά μυαλά και αντί να χρησιμοποιήσουμε τις πολύτιμες αναλύσεις τους για την επαναδιατύπωση του χειραφετητικού προτάγματος στη σύγχρονη εποχή, νομίσαμε ότι με το μαγικό ραβδί τους θα μας απελευθέρωναν.

Syriza se ha rendido, es el momento de reforzar las resistencias populares

Ahora que Syriza ha capitulado frente a los acreedores, la movilización popular es más urgente que nunca. Un nuevo ciclo de luchas está por delante.

Theodoros Karyotis

publicado en Periódico Diagonal,

14 de julio de 2015

Durante dos semanas, el tiempo político se ha condensado en Grecia, y los ciudadanos vivieron en situaciones límite, luchando contra fuerzas que parecen mucho más allá de su control. El 27 de junio, el gobierno liderado por Syriza sometió el ultimátum de los acreedores a referéndum e hizo campaña para el 'no'. El resultado del referéndum –un rechazo rotundo de la austeridad perpetua y la continuada servidumbre por endeudamiento– pasará a la historia como un momento excepcional de dignidad de un pueblo que está bajo ataque por los acreedores europeos y la élite griega.

A pesar de los matices patrióticos, este resultado fue la culminación de cinco años de resistencia a la degradación constante de nuestras vidas. Significó escapar del dominio de los medios de comunicación, superar el miedo y hacer escuchar la voz del pueblo. Ratificó el descrédito absoluto de las élites políticas que han estado gobernando desde la transición democrática de 1974, que hicieron campaña por el 'sí'.

Por otra parte, el resultado reveló una sociedad dividida según la clase: las clases medias y bajas, que hasta ahora han asumido prácticamente todo el coste de la austeridad y el ajuste estructural, votaron abrumadoramente 'no'. Sin embargo, el resultado resiste todos los intentos de los partidos políticos de capitalizarlo; es la negación categórica del presente arreglo político y económico, la negación que necesariamente precede todos los actos de autodeterminación social.

Sin embargo, menos de una semana después del referéndum, el gobierno griego presentó una nueva propuesta de financiación a sus acreedores, ligada a un paquete de medidas de austeridad aún más duras que las rechazadas en el referéndum. Después de un fin de semana de "negociaciones", que reveló una división entre los acreedores de Grecia, se llegó en la madrugada del lunes a un acuerdo humillante, que convierte a Grecia en una colonia de deuda europea.

Pero ¿cómo fue que este 'no' se transformó en un 'sí' en cuestión de días?

Syriza surrenders: time for renewed popular resistance

Now that Syriza has caved in to the creditors, the need for grassroots mobilization is more urgent than ever. A new cycle of struggles is ahead of us.

Theodoros Karyotis

Originally published at ROAR Magazine, 

July 13, 2015

For two weeks now, political time has been condensed in Greece, and citizens live on the edge of their seats, struggling against forces that appear well beyond their control. On June 27, the Syriza-led government put the ultimatum of the creditors to a referendum and campaigned for a NO. The outcome of the referendum — a resounding rejection of perpetual austerity and continued debt bondage — will go down in history as an outstanding moment of dignity of a people under vicious attack by European creditors and the Greek elite.

Despite the patriotic overtones, this outcome was the culmination of five years of resistance to the steady downgrading of our lives. It signified breaking free of the choke-hold of the mass media, rising above fear to make the people’s voice heard. It ratified the absolute discrediting of the political elites that have been ruling since the democratic transition of 1974, which campaigned for a YES.

Furthermore, the outcome revealed a society divided along class lines: the middle and lower classes, which have so far born virtually all the cost of austerity and structural adjustment, overwhelmingly voted NO. Nevertheless, the outcome resists the attempts of all political parties to capitalize on it; it is the categorical negation of the present political and economic arrangement, the refusal which necessarily precedes all acts of social self-determination.

However, less than a week after the referendum, the Greek government submitted a new proposal of financing to its creditors, tied to a package of austerity measures even harsher than the ones rejected in the referendum. After a weekend of ‘negotiations’, which revealed a rift among Greece’s creditors, a humiliating agreement was reached early on Monday, which all but turns Greece into a European debt colony.

How was this NO metamorphosed into a YES in a matter of days?

La responsabilidad de votar 'no' en el referéndum griego

Está claro que el "pueblo soberano" llega el domingo a las urnas con una pistola en la nuca.  Lanzarse a las posibilidades que abre un NO es la única opción que puede fortalecer el movimiento popular.

Theodoros Karyotis

@TebeoTeo
Publicado en Periódico Diagonal

La decisión del gobierno griego, el viernes pasado, de someter a referéndum las propuestas de los acreedores sorprendió incluso muchos de los que en los últimos años, desde una perspectiva de base, hemos estado luchando contra la austeridad asesina en Grecia. Al fin y al cabo, las negociaciones llegaban por enésima vez a un callejón sin salida, el programa de rescate se estaba terminando, las instituciones anteriormente conocidas como "troika" rechazaban una vez más la propuesta del gobierno griego de transferir el coste de la crisis a los pudientes y exigían más sacrificios de parte de las capas desfavorecidas: nuevas reducciones de sueldos y pensiones, nuevos ataques a nuestros bienes públicos y comunes, nuevos retrocesos en los derechos laborales y sociales. Además, incluso la propuesta de 47 páginas del gobierno griego, rechazada como insuficiente por las instituciones, tenía todos los rasgos de un nuevo paquete de austeridad. La sociedad civil estaba, por tanto, preparándose para resistir un nuevo memorándum; incluso hubo reuniones preparatorias para la reactivación del movimiento de las plazas del 2011. 

En este contexto, la decisión de convocar un referéndum pareció honesta incluso a los detractores del gobierno entre la izquierda y los movimientos. Tsipras admitió que el mandato que el pueblo griego le dio en enero, el de revertir los términos de la austeridad sin llegar a la ruptura con los acreedores, es imposible de llevar a término. Era imperativo, pues, volver a preguntar a los ciudadanos cómo proceder. En una Europa gobernada por tecnócratas que son en efecto empleados del poder económico, pedir a un pueblo que participe en la toma de decisiones que afectan su destino parece un acto radical; efectivamente, la fuerzas pro-austeridad griegas en su totalidad denunciaron la convocatoria del referéndum como un "golpe de estado".

No obstante, hay que tomar distancias de los que, con cierto triunfalismo,  presentan el referéndum como un acto de "democracia directa". Democracia directa es la continua implicación de los ciudadanos en la gestión de sus propios asuntos, sin la mediación de políticos profesionales; la capacidad de la gente común de definir la agenda y el contenido del debate público. No se puede llamar “un acto de democracia directa” un plebiscito que pide a la gente que ratifique o rechace decisiones sumamente ambiguas, con una agenda definida en una serie de reuniones detrás de puertas cerradas. Efectivamente, el pueblo griego está llamado a decidir en este “histórico” referéndum sin entender bien la pregunta, sin poder prever o controlar las ramificaciones del resultado y sin haber elaborado un “Plan B” para el día siguiente.

To ΟΧΙ είναι η μόνη επιλογή που μπορεί να ανοίξει πεδία παρέμβασης για τα κοινωνικά κινήματα

O "κυρίαρχος λαός"  προσέρχεται στις κάλπες την Κυριακή με ένα πιστόλι στον κρόταφο. Ωστόσο, ένα ΟΧΙ είναι η μόνη επιλογή που μπορεί να ανοίξει πεδία παρέμβασης για την υπεράσπιση των κοινών αγαθών και την οχύρωση των συλλογικών μας εγχειρημάτων.

Θοδωρής Καρυώτης

Η απόφαση της κυβέρνησης, αργά την περασμένη Παρασκευή, να θέσει τις προτάσεις των πιστωτών σε δημοψήφισμα εξέπληξε ακόμη και όσους, από τη σκοπιά των κοινωνικών κινημάτων, αγωνίζονται τα τελευταία χρόνια κατά της λιτότητας στην Ελλάδα. Εκείνες τις μέρες οι διαπραγματεύσεις είχαν φτάσει για άλλη μια φορά σε αδιέξοδο, το πρόγραμμα διάσωσης πλησίαζε στο τέλος του, και οι «θεσμοί» -γνωστοι στο παρελθόν και ως «τρόικα»- είχαν για πολλοστή φορά απορρίψει τις περιορισμένες και απέλπιδες προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης να μεταφέρει κάποια από τα κόστη της κρίσης στους έχοντες. Αντ' αυτού, απαιτούσαν μεγαλύτερες θυσίες από πλευράς των λαϊκών στρωμάτων: περαιτέρω μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, μια νέα επίθεση στα δημόσια και κοινά αγαθά, περαιτέρω άλωση των εργατικών και κοινωνικών κεκτημένων. Ζητούσαν, δηλαδή, τη συνέχιση ενός προγράμματος λιτότητας που όχι μόνο είχε βυθίσει μια ολόκληρη κοινωνία στην εξαθλίωση, αλλά και είχε αποδεδειγμένα αποτύχει στους στόχους που το ίδιο έθετε: να ελαφρύνει το δημόσιο χρέος και να ενεργοποιήσει την οικονομία της χώρας. Και το επιστέγασμα: ακόμη και η πρόταση 47 σελίδων της ελληνικής κυβέρνησης, την οποία απέρριψαν ως ανεπαρκή οι εταίροι/δανειστές, είχε όλα τα γνωρίσματα ενός νέου πακέτου μέτρων λιτότητας. Ως εκ τούτου, τα κοινωνικά κινήματα είχαν αρχίσει την προετοιμασία για να αντισταθούν σε ένα ακόμη μνημόνιο· οργανώθηκαν ακόμη και προπαρασκευαστικές συναντήσεις για την αναβίωση του κινήματος των πλατειών του 2011.

Στο πλαίσιο αυτό, η απόφαση της κυβέρνησης να διοργανώσει δημοψήφισμα φάνηκε έντιμη ακόμη και σε όσους, μέσα στην αριστερά και τα κινήματα, ασκούν κριτική κατά της κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε ότι η εντολή που οι Έλληνες του έδωσαν τον Ιανουάριο, δηλαδή να αντιστρέψει τους όρους της λιτότητας χωρίς να έρθει σε ρήξη με τους πιστωτές, ήταν αδύνατο να έρθει εις πέρας. Ήταν επιτακτική ανάγκη, λοιπόν, να ρωτήσει και πάλι τους πολίτες σχετικά με το πώς θα προχωρήσουμε. Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που κυβερνάται από τεχνοκράτες εντολοδόχους του οικονομικού κατεστημένου, το να ζητήσει μια κυβέρνηση από τους πολίτες να συμμετέχουν στις αποφάσεις που επηρεάζουν τη μοίρα τους μοιάζει ριζοσπαστική πράξη. Πράγματι, το σύνολο των ελληνικών μνημονιακών δυνάμεων κατήγγειλε την προκήρυξη του δημοψηφίσματος ως «πραξικόπημα».

Ωστόσο, πρέπει να κρατήσουμε αποστάσεις από τις φωνές που παρουσιάζουν θριαμβευτικά το δημοψήφισμα ως πράξη «άμεσης δημοκρατίας». Η άμεση δημοκρατία είναι η συνεχής συμμετοχή των πολιτών στη διαχείριση των υποθέσεών τους χωρίς τη διαμεσολάβηση των επαγγελματιών πολιτικών, η ικανότητα των απλών ανθρώπων να καθορίσουν το περιεχόμενο του δημόσιου διαλόγου. Δεν μπορούμε να ονομάσουμε «πράξη άμεσης δημοκρατίας" ένα δημοψήφισμα που ζητά απλά από τους πολίτες να διαλέξουν πλευρά σε ζητήματα πολύ ασαφή, προϊόντα μιας σειράς συνεδριάσεων κεκλεισμένων των θυρών. Πράγματι, οι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν σε αυτό το "ιστορικό" δημοψήφισμα, χωρίς να κατανοούν πραγματικά το ερώτημα, χωρίς να μπορούν να προβλέψουν τις συνέπειες της ετυμηγορίας τους, και χωρίς να έχουν συλλογικά διαμορφώσει ένα «σχέδιο Β» για την επόμενη μέρα.

Entrevista de Theodoros Karyotis en LaTele.cat sobre el cambio politico en Grecia y la perspectiva de los movimientos sociales

SYRIZA in power, social movements at a crossroads

The dire circumstances in Greece compel the social movements to reposition themselves in front of the SYRIZA government.

Theodoros Karyotis

first published at Periodico Diagonal

translated by Julius Gavroche at autonomies.org

It is commonplace to affirm that the election victory of Syriza is in large measure based on the mobilisation of the social movements of the last five years in Greece. However, this affirmation may help obfuscate the diversity of ideas and demands in Greek society, as well as possibly reinforcing a simplistic conception of a struggle between pro and anti-austerity forces. Although it is a fact that Syriza has been present in the mass mobilisations of the last years, the fundamental factor in the consolidation of its hegemony was its capacity to mobilise the vote of the middle class, convincing the latter that it could reverse the injustices produced by indiscriminate cuts, stop the downward mobility of many and take up again the path towards the material prosperity of the years previous to the crisis.

Within the social movements, however, there are two distinct social imaginaries, complementary and at the same time antagonistic. On the one hand are the movements of citizens affected by the antisocial attacks of the troika, who demand the restitution of the welfare state as an instrument of redistribution, the reinforcement of the state as mediator of social antagonisms and the return of economic growth with the aim of alleviating the poverty and desperation that mass unemployment has provoked. On the other hand, there is a multitude of movements that propose going beyond the state and the capitalist economy as organising principles of social life; movements that have begun to construct radical alternatives here and now based on proximity, solidarity and participation.

La encrucijada de los movimientos ante el Gobierno de Syriza

La difícil coyuntura en Grecia obliga a los movimientos sociales a resituarse ante el nuevo Ejecutivo de Syriza.

Theodoros Karyotis

marzo 2015

publicado en Periódico Diagonal

Es ya un lugar común afirmar que la victoria electoral de Syriza se basa en gran medida en las movilizaciones de los movimientos sociales de los últimos cinco años en Grecia. No obstante, esta afirmación puede ocultar la diversidad de idearios y demandas en la sociedad griega, como también puede reforzar una imagen simplista de lucha entre las fuerzas pro y antiausteridad. Si bien Syriza ha estado presente en las grandes movilizaciones de los últimos años, el factor determinante en la consolidación de su hegemonía fue su capacidad de movilizar el voto de la clase media, convenciéndola de que podía revertir las injusticias producidas por los recortes indiscriminados, parar la movilidad hacia abajo y retomar el camino hacia la prosperidad material de los años anteriores a la crisis.

Sin embargo, en el interior de los movimientos sociales hay dos imaginarios distintos, complementarios y a la vez antagónicos. Por un lado están los movimientos de ciudadanos afectados por el ataque antisocial de la troika, que exigen la restitución del Estado de bienestar como instrumento de redistribución, el fortalecimiento del Estado como mediador de los antagonismos sociales y la vuelta al crecimiento económico con el fin de paliar la pobreza y desesperación que el desempleo masivo ha provocado. Por el otro, está una multitud de movimientos que pretenden ir más allá del Estado y de la economía capitalista como principios organizativos de la vida social y empiezan a construir ya alternativas radicales basadas en la proximidad, la solidaridad y la participación.

Por supuesto, los dos imaginarios coexisten en el seno de muchos movimientos y están en fricción permanente. Debates interminables se han producido, por ejemplo, en las asambleas de las docenas de Clínicas Solidarias Autogestio­nadas de Grecia: ¿Es su objetivo tapar los agujeros que produce el rápido desmantelamiento del sistema público de salud o, por el contrario, producir un modelo alternativo de gestión de la salud que vaya más allá de lo estatal?